De gevolgen

De indian summer 2016 is voorbij en ik heb een lange periode achter mij liggen waarin ik goed heb kunnen nadenken en evalueren wat de gevolgen zijn geweest van deze gebeurtenissen.

Materieel

Dit is het minst belangrijk voor ons geweest maar altijd één van de eerste vragen die mensen je stellen: het zal je wel veel geld gekost hebben. Ja, het heeft ons best veel geld gekost. Natuurlijk waren de auto’s verzekerd maar een uitgekeerde dagwaarde is natuurlijk heel wat anders dan een commerciële verkoopwaarde. Alles bij elkaar is de financiële schade bijna 30.000 euro geweest bestaande uit waardeverlies, belastingen, beveiliging en verliezen.

Vertrouwen

Sorrel en ik zijn kritischer en selectiever geworden tegenover andere mensen en met wie wij nog wensen om te gaan. Voor de brand kon ik redelijk veel geduld opbrengen om mensen voor mijn ideeën te winnen. Nu is dat minder. Mensen die ons niet (meer) aanstaan vermijden wij, we doen geen uiterste poging meer om ‘vrienden’ te worden. Het heeft er bijvoorbeeld toe geleid dat mensen ‘ontvriend’ werden in sociale media terwijl je daar toch best jarenlang een goed contact mee had, ook face-to-face. Het heeft alles te maken met vertrouwen, of beter; respect. Je hoeft niet achter onze opvattingen te staan maar als onze opvattingen niet gerespecteerd worden en ons zelfs verweten worden; hoepel dan lekker op.

Politie onderzoek

En ook het vertrouwen in de politie is niet beter geworden, hoewel die mensen zonder twijfel hun stinkende best doen. De eerste maanden werd ik redelijk op de hoogte gehouden van de vorderingen naar het zoeken en aanhouden van verdachten. Ik heb zelf lijstjes met namen moeten maken en via de recherche heb ik gehoord dat een enkeling ook werkelijk gehoord is. Maar het zoeken naar camerabeelden die bijvoorbeeld boven bruggen en langs de wegen hangen, het zoeken en uit peilen van telefoons, allemaal erg CSI achtig, maar het leverde niets op. Waarbij vooral onze privacy wetgeving de opsporingsmogelijkheden behoorlijk belemmeren! Het laatste bericht van de politie is een emailbericht van 7 maart met twee meldingen:

1. Persoon V.L die belde op 17 februari is nog niet bezocht en wordt binnenkort aangelopen……
2. De aangifte tegen S. wegens vernieling fietsenrek/intimidatie (2 december) is nog niet opgevolgd. Gaat nog wel gebeuren maar door werkdruk……

Ik heb na dit bericht de moed maar opgegeven. Sorrel heeft recentelijk nog wel haar frustratie hierover geuit bij de wijkagent. Het heeft nog niet tot herstel van vertrouwen geleid.

Politieke motivatie

Ik moet er vanuit gaan dat deze aanslag een politiek motief had. Er is immers geen ander motief bekend geworden uit het onderzoek. Mijn motivatie om met de lokale politiek verder te gaan is niet verandert. Ik wil mij nog steeds graag inzetten voor lokale vraagstukken en doe dat ook nog met volle overgave. Maar op het vluchtelingendossier ben ik wat gereserveerder geworden. Ik heb nog een keer een serie technische vragen gesteld aan het college om inzage te krijgen in de vorderingen naar die woningbouwlocaties en concrete bouwplannen. Maar ik laat het liever over aan mijn collega raadsleden om in de openbaarheid over dit onderwerp te discussiëren. En het valt mij op dat er  door de overige raadsleden nauwelijks doortastend wordt nagevraagd, laat staan druk wordt uitgeoefend op het behalen van resultaat. Is er toch ergens latente angst aanwezig? Tot op heden is er nog geen baksteen omver geworpen of nieuw gemetseld en geen enkele vergunning verleend aan particulieren die met initiatieven kwamen voor semipermanente opvang.

In januari 2016 sprak ik met enkele vertegenwoordigers van GroenLinks uit andere gemeenten. Zij vroegen mij of ik mij kandidaat wilde stellen voor de landelijke verkiezingen. In de regio ben ik inmiddels in meer of minder mate een BN-er. Het idee leek mij vanzelfsprekend en ik beloofde erover te gaan nadenken. Ook Sorrel vroeg er herhaaldelijk naar toen GroenLinks de kandidatenprocedure in april lanceerde. Maar na het lezen van het boek Pluche van Femke Halsema begon ik te twijfelen. Is dat wel de wereld waarin ik mij thuis voel? Zou ik kunnen samenwerken met Haagse politici? Ik heb een paar meetups met Jesse Klaver bijgewoond en diverse mensen waaronder Jesse (kort) gesproken en uiteindelijk de conclusie gedeeld die Femke zo treffend omschrijft:

“Al die jaren ben ik parlementariër met hartstocht: de debatten, het minutieuze ontleden van wetgeving en de zorgvuldige demontage van kabinetsbeleid hebben mijn liefde en enthousiasme. Evenveel houd ik van de meer abstracte, intellectuele discussies over de toekomst van progressieve politiek, over tekortkomingen van ons democratisch bestel, over populisme of over de rechtsstaat. 

Dat geldt minder voor partijpolitieke activiteiten of de campagnestrijd. Ik deel niet in de emoties waarmee een partijlidmaatschap voor veel partijleden is omgeven. ……. Een partij is enkel een voertuig voor overtuigingen, geen levend organisme.” En verder: “trouw ben je aan je opvattingen en aan je vrienden en familie maar niet aan een politieke organisatie.”

De passage uit het boek bevat nog meer tekst maar het belangrijkste is dat het precies mijn gevoel beschrijft. Wat ik doe vind ik leuk en er is nog een verdieping mogelijk de komende jaren. Maar de strijd voor de partij is niet helemaal mijn ding. Ik wil mij niet (meer) verbinden met een organisatie op deze wijze. Ik wil wel blijven strijden voor mijn opvattingen en dat kan prima als GroenLinks (raads)lid. En notabene, ik ben zelf een leider (ondernemer, directeur, visionair) en minder geschikt als volger. Dat zal altijd gaan botsen, daar ben ik gewoon te recalcitrant voor.

Werk en ondernemen

In de zomer van 2015 deed ik een leuke advies klus voor een beursgenoteerd bedrijf. Ik adviseerde het bedrijf een nieuwe ICT strategie op te stellen waarbij de business de leiding zou nemen en de ICT afdeling facilitair zou zijn. De ICT Manager had zijn bedenkingen en besloot uiteindelijk vlak voor de kerstdagen zijn baan op te zeggen. De directie belde mij redelijk in paniek op en vroeg of ik interim het management op mij wilde nemen en tegelijkertijd die nieuwe ICT Strategie kon opstellen en implementeren. Dat leek mij wel wat en met de ervaringen die ik als interimmer heb ging ik begin januari voortvarend van start. Maar na twee weken barstte de bom: ondanks mijn goede contacten met de vele business eigenaren, was er op de werkvloer geen vertrouwen in mijn aanpak en besloot ik in goed overleg om de opdracht terug te nemen. Enkele maanden later had ik een goed gesprek met één van de directieleden. Los van de constateringen die hij deed over de mensen op de afdeling en mijn aanpak stelde hij mij de vraag wat de impact van die brandstichting op mijn functioneren kon hebben. “Je kunt er stoer over doen, alsof er niets aan de hand is, maar is dat ook echt zo?”. Hij heeft zijn mening niet uitgesproken, dat liet hij aan mij over. Het was een goed gesprek en ja, de conclusie zou best wel eens kunnen zijn dat er iets in mijn handelen en mijn omgang met mensen veranderd is. En als ik er over nadenk? Te kort door de bocht, te weinig oog voor details, te afstandelijk?  Niet geheel nieuw voor mij, maar blijkbaar wel versterkt door alles wat er is gebeurd. Het doet dus toch wat met je.

Intimidatie helpt?

En als afsluiter, heeft intimidatie zin? Helpt het om met geweld iets voor elkaar te krijgen. Of juist te blokkeren?

Ik ben bang van wel. Ondanks onze goede voornemens die wij als raadsleden vlak na de zomer van 2015 hadden, is er niets concreets opgeleverd wat bijdraagt aan het oplossen van het vluchtelingen vraagstuk. Ik herinner mij nog goed de reactie van Commissaris van de Koning Johan Remkes op mijn vraag (14 april 2016) wat nu de stand van zaken was in onze veiligheidsregio Zaanstreek-Waterland met betrekking tot vluchtelingenopvang. Als door een wesp gestoken veerde hij op en sprak het college toe dat het schandelijk was dat er in onze regio, met uitzondering van Zaanstad, nog zo weinig was gepresteerd.

Een onderzoek van de NOS toont ook aan dat protest helpt. Purmerend, Geldermalsen, Heesch, Steenbergen zijn voorbeelden waar heftig protest met intimidatie en geweld er toe heeft geleid dat er geen of aanzienlijk minder vluchtelingen werden opgevangen. Ik vind dat een trieste constatering waar veel te weinig mee is gedaan.

Net als met het oplossen van autobranden. Het is tegenwoordig een trend om auto’s in de fik te steken als je het ergens niet mee eens bent. Vrijwel dagelijks lees je berichten over brandende auto’s. Ik snap wel dat de politie geen capaciteit meer heeft om dit soort geweld aan te pakken, het zijn er gewoon te veel.

WhatsApp buurtpreventie

Als gevolg van de brandstichting heb ik in Oostknollendam een WhatsApp buurtpreventiegroep opgericht. Inmiddels hebben we meer dan 60 leden die een oogje in het zeil houden en ook is er verbinding gemaakt naar het volgende dorp Spijkerboor waar collega Remco Doorn de beheerder is. Veel burgers zien het nut in van zo’n groep en ook de gemeente en de politie steunt dit initiatief. Van de gemeente hebben we inmiddels een paar bordjes geplaatst gekregen die attentie maken voor deze buurtpreventie.

Laatste brand

Voor de brandweer van Oostknollendam was dit de laatste brand. De veiligheidsregio Zaanstreek-Waterland waar met name de burgemeesters van Zaanstad en Purmerend het voor het zeggen hebben, heeft besloten dat per 1 juli 2016 de brandweerpost in Oostknollendam gesloten moest worden. Een pure bezuinigingsmaatregel. En nu maar hopen dat er niet weer een brand ontstaat. Want met die opkomsttijd van 5 minuten is het voortaan gedaan. Dat gaat richting de 12 minuten. Met alle gevolgen van dien. En dan ben ik maar wat blij dat ik nog mijn ’tuinslang’ heb en een stel alerte buren!

Slotconclusie

Misschien heb ik iets kunnen bijdragen met deze blogs door aan te tonen dat het deze brandstichting niet alleen auto’s betreft, een paar voorwerpen, maar toch vooral een aantasting van je persoonlijke veiligheid en vertrouwen tot gevolg heeft. En door mij gezien wordt als een aanslag op de democratie. En daarom dus deze blogs.

Harold

Wat er aan de brand vooraf ging

De vluchtelingen problematiek

De vluchtelingen problematiek in Europa laat ook de gemeenteraad van Wormerland niet onberoerd. Tijdens het zomerreces van 2015 is duidelijk geworden dat de enorme toestroom van asielzoekers ook een inzet vraagt van Wormerland. In een presidiumvergadering van 15 september spreken de fractievoorzitters met elkaar af dat het onderwerp op de agenda van de raad van 29 september moet komen. Ter voorbereiding wordt aan het college gevraagd om via een memo de meest actuele stand van zaken met de raad te delen zodat de inhoud van dit memo op 29 september kan worden besproken. Ik zal zelf als voorzitter van deze vergadering optreden en een ander fractielid zal namens GroenLinks de inhoudelijke behandeling doen. Ondertussen peil ik de mening onder de inwoners van Oostknollendam en noem als voorbeeld de inzet van het leegstaande schoolgebouw voor opvang van enkele families. Daar wordt wisselend op gereageerd.

Op 24 september behandelt de gemeenteraad van buurgemeente Purmerend het onderwerp Asielzoekers. Deze vergadering wordt ernstig verstoord zodat ik enige angst krijg dat dit onderwerp ook bij ons in de raad mogelijk verkeerde aandacht kan krijgen.

Als wij het onderwerp op 29 september zelf behandelen is er geen enkele toehoorder of inspreker in de zaal. Misschien dat het agenda onderwerp met de titel “Stand van zaken taakstelling statushouders” als bliksemafleider werkt. De term statushouder is nog niet bij iedereen zo bekend als de term asielzoeker. De vergadering geeft de twee verantwoordelijke wethouders de kans om eerst uitleg te geven over diverse technische zaken. Want er is veel verwarring en tegenstanders van vluchtelingen benoemen vaak de verkeerde onderwerpen omdat er gewoonweg onvoldoende uitleg door o.a. het COA is gegeven. De wethouders leggen uit wat het verschil is tussen asielzoekers en statushouders en de verschillende vormen van opvang waarover nu in het land wordt gesproken, zoals een AZC, crisiopvang, 72-uurs opvang en dergelijke. In de vergadering wordt voor Wormerland min of meer voorgesteld om vooral te kijken naar kleinschalige opvang, passend bij de omvang van Wormerland waarbij vooral rondom het creëren van extra woningruimte verschillende mogelijkheden worden besproken. De gemeenteraad neemt die avond uiteindelijk unaniem een motie aan waarbij het college de opdracht krijgt om een consultatie avond voor en met burgers voor te bereiden zodat gepeild kan worden hoe burgers in deze problematiek staan en welke problemen en oplossingen zij zien. Het college wordt tevens gevraagd voorstellen uit te werken met mogelijke locaties waar woningbouw versneld kan worden uitgevoerd. Deze woningbouw moet er ook toe leiden dat reguliere woningzoekenden zoals jongeren, versneld een kans krijgen op een sociale huurwoning.

De Gemeente Wormerland stuurt o.a. via FaceBook op 8 oktober een bericht uit. Eigenlijk is dit meer een uitnodiging voor een bijeenkomst die op 27 oktober in het gemeentehuis gehouden zal worden en waarbij iedereen welkom is. Dezelfde dag wordt er al flink heen- en weer gediscussieerd op de FaceBook pagina van Wormerland. Tegenstanders en voorstanders wisselen argumenten uit en geven aan dat zij aanwezig zullen zijn. Op 14 oktober publiceer ik zelf een artikel op de website van GroenLinks Wormerland waarbij ik uitleg geef over de technische termen en ook in ga op het standpunt van GroenLinks. Daarbij wordt vooral gewezen op het creëren van (semi) permanente woningbouw als oplossing voor statushouders en onze eigen woningzoekenden. Voor GroenLinks is namelijk duidelijk geworden dat 72-uurs crisisopvang misschien moet maar zeker niet wenselijk is omdat wij op dat moment in het land kunnen zien dat het gesleep met asielzoekers van het ene opvangkamp naar het andere, niet alleen mensonterend is maar ook op weerstand stuit van de lokale bevolking. De publicatie van dit webartikel wordt ondersteund met een uitnodiging op de FaceBook pagina van GroenLinks Wormerland en op Twitter om naar de consultatie avond te komen op dinsdag 27 oktober. En dan gaat het nieuws als een lopend vuurtje.

Normaal gesproken leveren FaceBook berichten ons gemiddeld 400-500 views op. Nu wordt het FaceBook bericht 2000 keer gelezen en vele keren gedeeld. Dat doet me deugd omdat het onderwerp dus leeft. Maar wat ik vreemd vind is dat enkelen het bericht zonder commentaar naar elkaar doorverwijzen. En als ik dan uitzoek wie deze mensen zijn, blijken het vrienden te zijn van jongeren uit Oostknollendam en lees ik vooral de protesten tegen asielzoekers. Op zaterdag 17 oktober ga ik met het gezin met de auto een week op vakantie naar het buitenland en wij zullen op zondag 25 oktober weer thuis zijn. Vanaf ons vakantie adres probeer ik de multimedia berichten een beetje te volgen.

Sensatiebeluste media geeft onrust

Op 16 februari 2016 behandelt onze gemeenteraad in een openbare vergadering de lijst met potentiële woning locaties die in aanmerking komen voor permanente en semipermanente woningen voor verschillende doelgroepen. Deze vergadering is op 3 februari door middel van een persbericht uitgebreid aangekondigd want wij willen bewoners de mogelijkheid geven in te spreken en mee te spreken over deze lijst. Het doel is om zo snel als mogelijk met woningbouw te beginnen waarbij wellicht tot 120 extra woningen gebouwd kunnen worden voor alle woningzoekenden, waaronder statushouders.

Vooraf vraag ik de burgemeester wat hij aan inspraak verwacht en of er passende maatregelen nodig zijn. Hij zal de politie om assistentie vragen. Ik bel met mijn contactpersoon bij de recherche omdat dit voor het eerst is dat het onderwerp weer in de openbaarheid wordt behandeld en er misschien iemand bij die vergadering aanwezig kan zijn die in het nog lopende politieonderzoek opgemerkt is. Het politieonderzoek heeft nog erg weinig opgeleverd en elk aanknopingspunt is welkom. Hij vindt het een goed idee en zal onopvallend in de zaal zitten.

Als de vergadering begint zit de rechercheur samen met twee mediaverslaggevers en een wijkagent in de zaal. Er is totaal geen publiek op deze vergadering af gekomen. De lijst met woninglocaties wordt besproken en aangenomen. Saillant detail is dat ook de school in Oostknollendam op die lijst aan bod komt en dat de voltallige raad van mening is dat deze school het beste gesloopt kan worden en dat hier nieuwbouw woningen geplaatst kunnen worden. Ik doe in de vergadering geen uitspraak over de school in Oostknollendam “want de vorige keer kostte mij dat een paar auto’s” vertel ik erbij. Daar kunnen de aanwezigen wel om lachen.

Na afloop sta ik nog even met de rechercheur te praten als de mediaverslaggever van RTV-NH mij onderbreekt om wat vragen te stellen. Hij stopt een Iphone onder mijn neus waarmee hij het gesprek kan opnemen en stelt mij enkele vragen over de uitermate rustig verlopen vergadering. Ik beantwoord de vragen rustig en met enige humor want de spanning is nu volledig verdwenen en wij hebben als raad een goed besluit genomen.

De volgende ochtend word ik al vroeg gebeld door buurman Sander. Hij vraagt mij of ik het journaal van 7 uur op RTV-NH heb gehoord want het zou gaan over asielzoekers in de school in Oostknollendam. Ik weet nergens van dus ik meld hem dat ik ga luisteren. Kort daarna belt wethouder van Waaijen verontrust met de vraag wat ik in hemelsnaam tegen die verslaggever heb gezegd. Er begint iets te kriebelen. Ik wacht tot het nieuws item op de radio voorbij komt. Het radioverslag geeft redelijk weer wat ik die avond heb gezegd maar de conclusie van de verslaggever aan het begin van het radiofragment trekt het hele bericht uit elkaar: “De gemeente Wormerland wil 5 tot 10 woningen voor asielzoekers met een verblijfstatus realiseren” en dat wordt nog veel duidelijker als ik het tekstbericht lees op de website van RTV-NH. De kop luidt: “mogelijk toch asielzoekers in school Oostknollendam”.

Ik grijp direct de telefoon en bel de redactie van RTV-NH. De verslaggever is er niet vandaag. Ik leg uit wat de situatie is, wat ik heb gezegd en dat de tekst van het artikel en de conclusie van de verslaggever in het radiofragment niet overeenkomt met wat er is gezegd en besproken. En dat het webartikel is voorzien van een koptekst die ronduit verzonnen is en op geen enkele wijze overeenkomt met wat er tijdens de raadsvergadering is besproken of door mij mondeling aan de journalist is toegelicht. Ik verwijs voor de volledigheid nog even naar de brandstichting in oktober. Het is de redactie duidelijk dat er iets mis is. Men haalt het radiofragment uit de ether en redigeert het stuk webtekst. Met het kwaad is al geschied…..

Het artikel was een uur na afloop van de vergadering dinsdagavond al geplaatst en zogenaamde news-grabbers op Internet hadden het artikel dus al gekopieerd. Met de foute koptekst. Het effect daarvan was dat de social media zich weer begon te roeren…. De latere rectificatie is dan eigenlijk tevergeefs. En in de loop van de middag werd ik weer gebeld door die dezelfde sinistere persoon die daags na de aanslag had gebeld.

Dit keer klonk hij dreigend. Hij waarschuwde mij dat er over mij werd gesproken en dat er ‘mensen’ zijn die opnieuw brand willen stichten, misschien in de school of erger. Op de achtergrond hoorde ik duidelijk een jonger persoon meepraten, alsof hij gesouffleerd werd. Het gesprek duurde best lang en toen ik hem vertelde dat de teksten van RTV-NH verzonnen waren en inmiddels gerectificeerd, werd hij wat milder maar bleef mij waarschuwend toespreken. Ik heb het telefoongesprek met het nummer weer doorgespeeld aan de politie. Zij zouden opnieuw proberen bij deze man langs te gaan voor verhoor.

Deze hele actie bracht ons gezin weer in rep en roer. De wijkagent die ’s avonds nog langs kwam adviseerde ons de auto’s tijdelijk ergens anders neer te zetten of in de garage te parkeren. Ook zou de surveillance weer worden verhoogd.  Het is allemaal weer aanleiding tot slapeloze nachten.

In een enkele dagen later door mij verstuurd email bericht aan de redactie formuleer ik het als volgt:

“Feitelijk doet RTV-NH nu hetzelfde <verdraaien van feiten> en dat betreur ik want hierbij draagt u bij aan het verkeerde klimaat dat wij in Nederland nu hebben gecreëerd ten aanzien van het vluchtelingenvraagstuk. Notabene verklaar ik nog in uw uitzending dat de raadsavond rustig is verlopen en dat wij het blijkbaar op de goede manier doen. En ook in de tekst op uw website staat dat ik benadruk dat het niet alleen om woningen voor asielzoekers gaat. Waarom benadrukt u dit nu juist wél in de radio uitzending en in de eerste versie van het persbericht? Het is misleidend en sensatiezoekend. En dat keur ik ernstig af.”

Op deze mail heb ik nooit meer een reactie ontvangen. De verslaggever kan er blijkbaar mee wegkomen.

Multimedia offensief en intimidatie

Al direct na de uitzending van EénVandaag eind december heb ik de emails die ik direct na de brand als reactie had gehad en toen naast me neer had gelegd, nog eens door gelezen om toch te beantwoorden. Ik heb dat gedaan met open vizier, beleefd en informerend. Als mensen de moeite hebben genomen mij een bericht te sturen, moet ik toch ook minstens de moeite nemen om hen te antwoorden, ook al zijn de berichten soms bijzonder onaardig, beschuldigend en een enkele zelfs bedreigend.

Eén van die mailwisselingen staat hieronder. Ik heb de verzender anoniem gemaakt.

Geachte heer Halewijn, ik zag u zojuist in EenVandaag en u werd geïnterviewd over het feit dat uw 2 auto’s in brand werden gestoken.
Ik zal u de grap besparen wat een Groen Links wethouder met 2 auto’s moet. U zei dat u dacht dat dat was gedaan omdat u zich had uitgesproken als voorstander voor de opvang van asielzoekers in een school in uw gemeente.
Ten eerste zeg ik u ik denk zeker te weten dat dat de reden is.
Maar dat is niet de reden dat ik u aanschrijf.
Nederland telt helaas miljoenen mensen die afhankelijk zijn van de door alle werkenden opgebrachte collectieve middelen, waarvan u, als politicus, als geen ander weet dat juist op die collectieve middelen inmiddels miljarden zijn- en worden bezuinigd.
Als eerste slachtoffer van deze bezuinigingen zijn dus degenen die het maar niet lukt om boven die een na onderste sport van de maatschappelijke/sociale ladder te komen.
Bijvoorbeeld de 220.000 kinderen in NL die ver onder de armoede leven.
Nu dreigen er dus honderdduizenden immigranten NL in te komen. Die zullen in eerste instantie aanspraak gaan maken op onze collectieve middelen. Dat zal dus ten koste gaan van degenen over wie ik het zojuist had en nu komt ie…
NIET ten koste van iemand als u. Of van al die BN’ers die op TV zo gratuit de ‘ gutmensch’ uithangen. Gratuit, want het kost hen immers niets? Hen en u treffen die mogelijk nieuwe bezuinigingen niet. Dit de reden dat ik u aanschrijf.
Of er nu wel- of niet een AZC in mijn achtertuin komt is een zorg voor een later stadium. Helaas kijken de meeste Nederlanders niet verder dan hun achtertuin. AZC? NIMBY! Probeert u zich eens te verplaatsen in degenen die zich zorgen maken of na het verder trekken van de sprinkhanenplaag uit het Midden Oosten en Afrika er nog wel een Nederland overblijft voor onze(klein) kinderen.

Ik wens u wijsheid toe.
Met vriendelijke groet

———–

Geachte heer,

U heeft de moeite genomen mij een bericht te sturen, dus ik zal deze ook proberen te beantwoorden.

Als ik uw punt goed begrijp maakt u zich ernstig zorgen over de toekomst voor uw/mijn kinderen en kleinkinderen. Dit naar aanleiding van de komst van immigranten die een beroep doen op onze collectieve middelen die daardoor niet meer terecht komen bij onze eigen inwoners.

Ook ik maak mij zorgen over de toekomst voor mijn kinderen. De relatieve rust en ongecompliceerdheid waarin ik ben opgegroeid is voorbij. De wereld staat in brand. (Social) Media zorgt ervoor dat elke poep of scheet waar dan ook ter wereld gelaten, binnen enkele seconden ons wordt voorgeschoteld en ons dwingend uitnodigt er iets van te vinden. Van uitwisseling van feiten is geen sprake meer, het gaat alleen nog maar om meningen…… Al enkele decennia hebben liberale regeringen in Nederland en ons omringende landen het beleid bepaald, met de illusie dat vrijheid van markt en bestuur de wereld beter zou maken. De verschillen tussen rijk en arm nemen echter alleen maar toe. In plaats van betere zorg is de zorg duur, uitgekleed en van artikelnummers voorzien. Medicijnen worden beheerst door enkele globale spelers die miljarden verdienen aan veel te dure medicijnen die vaak door onderwijsinstellingen met gemeenschapsgeld zijn ontwikkeld, hoe scheef kun je het hebben? In plaats de armoede te bestrijden is er gekozen voor een systeem waarin iedereen die niet tot het selecte groepje liberalen kan behoren, onderaan de ladder blijft staan, met radicalisering, populisme en afkering als kwalijke bijproducten. Ons onderwijs past inmiddels dezelfde scheiding toe. Als je niet presteert ben je een oen en worden verdere kansen op een ontwikkeling je ontnomen. Grote ondernemers kozen er eerst voor om tegen lagere kosten hun productie steeds verder naar het oosten te verplaatsen. Dat was immers goed voor de aandeelhouders. De kenniswerkers werden uitgedaagd om als liberale zzp-ers ook te gaan ondernemen. En plotseling ontstond er alweer een nieuwe groep die in een vrije markt werd weggeconcurreerd en dus deels aan de zijlijn kwam te staan. De ongelijkheid groeit steeds verder. Onze Westerse economie draait op olie en is afhankelijk van olieproducerende landen. Een stabiele economie is dus gebaat bij een stabiel regime in zo’n olieproducerend land. Dus laten we foute dictatoriale regimes in Saudi, Qatar, Venezuela, Iran, Egypte liever zitten en steunen deze. Of we denken door oorlog die volkeren onze democratie op te dringen. Zie in deze wereld maar eens een plek of je eigen identiteit in te vinden.

In de punten hierboven zit de echte oorzaak. Zolang heel veel mensen blijven geloven dat als zij kunnen gaan behoren tot die selecte liberale groep rijken, dat het leven dan weer prettig en eenvoudig is, gaan we er niet komen. Want voor zoveel mensen is er nou eenmaal geen plek aan de top! Neemt de ongelijkheid en de onvrede toe en zoeken we een groep waarop we onze frustratie kunnen botvieren. In de tweede WO waren het de Joden, nu de vluchtelingen? De vluchtelingen die nu op ons afkomen zijn een gevolg van die oorzaak. Ik zie die vluchtelingen niet als gevaar voor onze eigen cultuur, behalve dat het de gevolgen van de problemen die hierboven stonden nog verder kan aanscherpen. Wij (u en ik) moeten ons dus hard maken voor het oplossen van die werkelijke problemen. En een hek ergens omheen zetten is geen oplossing. Men klimt over de muur of graaft er tunnels onderdoor. Letterlijk en spreekwoordelijk.

Een oorlog in Syrië of een dictatuur in Iritrea kunnen u en ik niet oplossen. Maar we kunnen nu wel vast nadenken hoe we die ongelijkheid weer op normaal niveau kunnen brengen. Hoe we de macht van banken en verzekeringsmaatschappijen tot normale proporties kunnen terugbrengen zodat er voor iedereen weer een gelijke kans is om te investeren. Hoe we bureaucratie van zorg, ziekenhuizen en zorgverzekeraars en al die toezichthouders weer naar een normaal niveau van vertrouwen ipv controle kunnen terugbrengen. Hoe we kunnen investeren in sociale woningbouw zodat inderdaad ook mijn en uw (klein)kinderen op korte termijn een kans hebben op een eigen plek. En hoe we die afhankelijkheid van Poetingas en Dictatoriale-olie kunnen terugbrengen zodat we zelf weer de regie in de hand kunnen nemen ipv afhankelijk zijn van anderen op wie wij geen invloed kunnen (en willen) uitoefenen. Hoe we in mensen kunnen investeren die van onderaf democratie kunnen brengen in dictatoriale landen in plaats van ontwikkelingsgelden over te maken naar die corrupte regimes. Dit zijn complexe problemen die niet vragen om mensen die alleen maar overal tegen zijn. Het vraagt om meepraten, meedenken, afwegingen maken en keuzes maken. En de schouders er onder. Geen boegeroep langs de zijlijn, stenen gooien of auto’s in de fik steken maar democratisch aan de slag!

Ik ben zelf al ruim 20 jaar ondernemer. Ik heb honderden mensen aan personeel om mij heen gehad met prachtige grote internationale klanten waarmee ik het geld verdiende. Er zijn inmiddels ook andere ondernemers die inzien dat onze maatschappij een andere kant op ontwikkeld moet worden. Ik heb genoeg bakstenen, vervoersblik en vrijetijd en besloten mij in te zetten voor een leefbaarder Nederland, te beginnen met mijn eigen woonomgeving. Deels met divers vrijwilligerswerk, en deels verbonden aan een politieke partij. Die heet GroenLinks, dat weet u. Maar wat mij betreft had dat ook Groen & Sociaal Nederland kunnen zijn. Of Groen & Onafhankelijk, of De Duurzame Vertrouwenspartij of wat dan ook. En vrijheid en veiligheid zijn voor mij ook belangrijk maar dat is niet meer onderscheidend in deze wereld en haalt die ongelijkheid niet weg.

Nogmaals, bedankt voor uw reactie en een gezond en fijn 2016 gewenst.

Harold Halewijn

————————–

De reacties na enkele dagen zijn verbluffend! Het feit dat ik de moeite neem om een gesprek aan te gaan geeft mensen eindelijk de mogelijkheid hun grief te delen. En het geeft mij de mogelijkheid mijn standpunt te delen. Het vervolg op bovenstaande bericht:

Geachte heer Halewijn,
Geweldig dat u zo prompt reageert.
Dank daarvoor. Ik schrijf heel veel naar politici, zowel links- als rechts in het politieke spectrum. Slechts enkelen reageren. En u bent er zeker voor gaan zitten, want het was een zeer uitgebreide reactie.

Ik ben het zeker met u eens dat de liberalisering van enkele collectieve sectoren zowel als de strategische positie binnen de samenleving van banken en verzekeringsmaatschappij,  waardoor deze te veel macht hebben gekregen en genomen, te ver is doorgeschoten.
Aan de andere kant voel ik toch ook wel aan dat bv. de arbeidsmarkt dermate geliberaliseerd diende te worden. Deze zo laten als in Griekenland,  Italië en zeker Frankrijk is niet meer te handhaven. Anders legt Europa het loodje in de concurrentie met de VS  en China.

En met de meeste punten in uw alinea die begint met:
“Ook ik maak mij zorgen” en voor eindigt met:”Zie in deze wereld enz. “
ben ik het met u eens.
Echter dat laat mijns inziens onverlet dat de collectieve middelen primair ten bate dienen te komen van de samenleving die deze heeft opgebracht.
Als daar wat van overblijft, kunnen/mogen ook anderen daarvan meeprofiteren, maar u weet net zo goed als ik dat er niets overblijft.
NL heeft eenstaatsschuld van €478 miljard en groeit met 480 euro per seconde. Ik weet niet hoe hoog de rentelasten daarvan zijn, maar die zullen niet ver van de uitgaven in de zorg afliggen.
Die zorgkosten + andere uitgaven  zullen zeker niet afnemen als er nog eens 200.000 nieuwkomers, zoals Samsom beweerd dat er bij kunnen, bijkomen(die man is volkomen het spoor bijster).
Samsom is overigens precies een van degenen waar ik op doel.
Hem zal het niet raken, net zo min als als al die BN’ers die in optocht voor de TV zo lekker makkelijk en gratuit komen vertellen dat degenen die de grenzen dicht willen hun ‘onderbuik’ gevoelens laten spreken.
Het ‘grappige’ is echter dat ik mensen uit volksbuurten nog nooit de term ‘onderbuikgevoelens’ heb horen bezigen. Het zijn de Job Cohens en de Sharon Gesthuizens die dit praaien en de elite die achter deze subsidiebronnen aanlopen.
De Heinekens, de Pons, de Fentener van Vlissingens,  de Von Lippe Biesterfelds zullen hun rijkdom niet delen en alles wat er tussen hen en de bewoners van volksbuurten inzit zullen weinig pijn hebben, maar het zijn deze laatsten die moeten inschikken, opschuiven en inleveren.
Zij zullen de pijn gaan voelen. Daar kan geen dissertatie van u over wat er zich in de makrowereld afspeelt, iets aan veranderen.

Ook ik wens u en de uwen voor 2016 het allerbeste.

De eerste mail werd afgesloten met het kort schrijven van een naam, de 2e email keurig met adres en telefoonnummer.

Diverse emailberichten van mensen gaan een paar keer heen en weer voordat aan beide zijden wordt besloten dat we het niet eens worden met elkaar maar dat het gesprek in ieder geval op een normaal niveau gevoerd kon worden. En afgesloten met bedankt en succes. Dat succes en de bevindingen van het onderzoek van 11 februari over intimidatie bij raadsleden, moedigt mij aan om ook op social media op zoek te gaan naar reacties die aan mij geadresseerd zijn, of liever gezegd, over mij gaan.

Ik zoek en vind ze op FaceBook en reageer op reacties, voer ‘gesprekken’ en stuur vragen, na van mij door commentaar te zijn voorzien, door naar andere politici die er iets mee kunnen of moeten. Zo probeer ik gesprekken op gang te helpen want als er één ding duidelijk is geworden, achter die bedreigingen en intimidaties zitten ook gewoon mensen. Ontevreden mensen die zich niet gehoord voelen maar wel een mening hebben. Mensen die vaak de inhoud onvoldoende kennen en dus niet weten waarom bepaalde besluiten genomen worden. En mensen met een enorm wantrouwen jegens politici. Natuurlijk lukt het niet bij elk gesprek maar de aanpak kan werken. En ik zie ook in dat je niet alles kunt beantwoorden en dat dit een druppel op de gloeiende plaat is.

Ontkenning

Als vervolg op het Intimidatie onderzoek naar die bedreigingen en mijn positieve ervaringen met het behandelen van kritiek, besluit ik mijn collega raadsleden te vragen naar hun ervaringen met bedreigingen en intimidatie en of er behoefte is om hier eens met elkaar over van gedachten te wisselen. Het antwoord dat ik terugkrijg is dat men er geen ervaringen mee heeft en het dus niet noodzakelijk is er met elkaar over in gesprek te gaan. En eigenlijk is dat antwoord precies de verklaring voor wat ik al een tijdje voel: de brandstichting was vervelend en is als daad veroordeeld maar het heeft de overige raadsleden niet geraakt. Ze vinden het vervelend dat het mij is overkomen maar het is niet hun probleem. En in de wandelgangen van het gemeentehuis vang ik nog een andere opmerking op: zolang niet is bewezen dat die brandstichting iets te maken heeft gehad met het vluchtelingenvraagstuk of een ander politiek onderwerp, besteden ‘we’ er zo min mogelijk tijd aan. (..)

Het gevaar komt niet van de PVV

Veel mensen die ik spreek zien de toekomst voor Nederland pessimistisch in als de PVV in de regering komt. Het idee dat Wilders de nieuwe premier wordt, de grenzen sluit en dat de “angst voor van alles en nog wat” gaat regeren, geeft hen een onrustig gevoel. Ook ik zie een toekomst met de PVV als grootste partij somber in. Maar ik heb een andere overtuiging. Het werkelijke gevaar voor de toekomst van Nederland komt niet voort uit de PVV maar komt van een andere politieke partij. Read More

Eén jaar aardgas vrij – de bevindingen van het elektrificeren van een woning.

Sinds 2007 doen wij in huize De Vriendschap aan energie besparingen. Elk jaar doen wij door middel van een forse duurzaamheidsinjectie (ik spreek bewust niet van geld) een poging om geheel onafhankelijk te worden van fossiele brandstoffen, of toch op z’n minst onafhankelijk te worden van energie leveranciers. Het streven is een 0-op-de-meter voor zowel het gebouw-gebonden energieverbruik als het gebruikers-gebonden energieverbruik. Read More