Eén jaar aardgas vrij – de bevindingen van het elektrificeren van een woning.

Sinds 2007 doen wij in huize De Vriendschap aan energie besparingen. Elk jaar doen wij door middel van een forse duurzaamheidsinjectie (ik spreek bewust niet van geld) een poging om geheel onafhankelijk te worden van fossiele brandstoffen, of toch op z’n minst onafhankelijk te worden van energie leveranciers. Het streven is een 0-op-de-meter voor zowel het gebouw-gebonden energieverbruik als het gebruikers-gebonden energieverbruik. Read More

De dagen na 27 oktober

Zo een hectische dag als 27 oktober wens ik niemand toe. Van minuut tot minuut wordt je geleefd. Je hebt geen tijd voor verwerking of bezinning. Nu is het woensdag 28 oktober en is het huis weer leeg. De auto’s zijn weggehaald. Het is tijd om orde op zaken te stellen.

En dat begint met de voicemail, mail, smsjes, whatsappies, facebook en twitter berichten. Het zijn er honderden, misschien wel duizend. Ik neem de tijd om ze allemaal te lezen of te beantwoorden. Te beginnen met de voicemails en smsjes. De meeste slaan terug op de media handelingen van de dag ervoor. De emails zijn met een enkele uitzondering allemaal bedoeld om mij en het gezin een hart onder de riem te steken. En die uitzonderingen doen mij een glimlach ontlokken. Er zitten verwijtende berichten tussen “het is je eigen schuld”, hele “scheldkanonades” of zeer kritische opmerkingen, verwijzingen naar complottheorieën en andere onzin of verwijzingen naar hypocritisch gedrag omdat wij twee Volvo’s hebben.

Op FaceBook valt het mij op dat er vooral over je wordt gesproken in plaats van met je. Gelukkig krijg ik medestanders die zich opwerpen als verdediging en de scherpe, soms zelfs bedreigende, gesprekken voor mij voeren. Dat doet goed en tot op de dag van vandaag heb ik met enkelen nog steeds contact. Maar het niveau is eigenlijk beschamend en toont hoe we in Nederland blijkbaar afglijden naar een zeer bedenkelijk niveau. We oordelen wat raak, zonder ons eerst eens in de argumenten te verdiepen.

En zo kom je al lezende snel terecht in de diepe met zwarte nevel gevulde grotten van het Internet. Je kent ze als GeenStijl, Fok Forum maar ook de FaceBook pagina’s van Pauw, DWDD, enzovoort. Je hoort en leest natuurlijk wel vaker over de ellende die je op Internet aantreft. Maar het raakt je pas écht als je zelf het onderwerp van gesprek bent.
Sommige berichten heb ik met verbazing gelezen, om een enkeling moest ik hard lachen maar alles bij elkaar kun je de conclusie trekken dat (ver)oordelen veel mensen nog altijd goed ligt. Internet wordt echt als anoniem schreeuwkanaal gebruikt waarbij vooral Twitter de kroon spant, maar ja, dat levert dan wel ruim 300 nieuwe followers op…..

Deze dag en de komende dagen besteed ik tijd aan de verzekering, het regelen van vervangend vervoer, het opruimen van de laatste brandresten en nog vele telefoontjes met familie en bekenden die willen weten hoe het gaat en of ze nog iets kunnen doen. En ook de politie komt nog regelmatig voorbij om wat informatie op te halen of te delen. Maar ook probeer ik weer tijd te besteden aan werk, afspraken en een algemeen dankbericht voor op de website van GroenLinks. Ik laat mij graag voorlichten hoe om te gaan met dat social media geweld. Moet ik de discussie nu aangaan en mij verdedigen of moet ik het laten rusten? Het is een dilemma waar ik nog vaak voor kom te staan. Net zoals de beveiliging van ons huis. Volgens de politie is die aan een uitbreiding toe. Het lijkt noodzakelijk dat er ook camera’s aan de gevel komen te hangen. Maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet. Waarom moet ik nou camera’s ophangen en mijn buren niet? Alleen maar omdat ik volksvertegenwoordiger ben?

Ervaringsdeskundige

Hoewel het nieuws in Nederland al snel weer over andere dingen gaat, weet de media mij in de weken na de brand nog telkens te vinden. De vereniging Raadlid.nu publiceert een interview en RTV-NH belt na twee weken nog eens om te polsen hoe het nu met mij en de politiek in Wormerland gaat. Dagblad Trouw doet een interview in een reeks van ‘dromen’ en NOS Journaal belt voor commentaar naar aanleiding van de onrusten bij gemeenteraadsbijeenkomsten in Geldermalsen. Ook het Reformatorisch Dagblad wil een interview over de wijze waarop wij in Nederland omgaan met moeilijke vraagstukken zoals het vluchtelingenprobleem. Opeens ben je ‘ervaringsdeskundige’. Maar het kost mij de weken na de brand minstens 2 uur per dag, daar had ik toch niet om gevraagd? Het is natuurlijk leuk dat je in de schijnwerpers komt te staan maar er wordt telkens teruggegrepen en gewezen naar die autobranden. Terwijl dat nou net een voorval is dat wij thuis snel willen vergeten. Mijn gezin en ik willen liever vooruit kijken. Wat gaan wij ‘als maatschappij’ in de toekomst nou anders doen zodat we dit soort ellende achter ons kunnen laten?

Gevolgen voor de kinderen

Mette heeft in de eerste weken nog veel moeite met slapen. Ze slaapt nog bij Sorrel en ik slaap dus in haar bed. Ze is bang in donkere delen van ons huis en wil dat daar het licht aan blijft. Wat haar vooral heeft geraakt is de wijze waarop ze door mij wakker werd gemaakt toen de auto in de fik stond voor haar slaapkamerraam. En dat ze van de schrik bijna van de trap is gevallen. Ties laat zich er niet zo over uit maar wij merken wel degelijk dat zijn gedrag anders is. Hij is snel geprikkeld en afgeleid. De goede resultaten aan het begin van het schooljaar gaan over in onvoldoendes en emailtjes van zijn mentor over gedrag, houding in de klas e.d. Vooral dat iemand onze eigendommen heeft vernield heeft Ties sterk geraakt. Daar helpen selfies met bekende Nederlanders niet tegenop. Het geeft ons als gezin wel de mogelijkheid om veel over het voorval en de ontwikkelingen in de wereld om ons heen te praten en een standpunt in te nemen. En als wij in november worden benaderd om een weekend een vluchtelingen gezin uit Syrië onderdak te bieden, vinden we dat dan ook zeer vanzelfsprekend. Het gezin is ruim een jaar in Nederland en de kinderen spreken bijna perfect Nederlands en weten het goed te vinden met onze kinderen. Van de ouders horen wij hun verhaal aan, een verhaal dat niet afwijkt van wat we via de media hebben vernomen. De vlucht door een verwoest land, over de zee, het eindeloos wachten tot je weet waar je aan toe bent. Het is mensonterend. En nog triester is het te horen dat deze mensen zelfs in Nederland worden bedreigd door IS-aanhangers terwijl ze proberen een nieuw bestaan op te bouwen. Het bevestigt ook mijn mening dat wat ik probeer te doen er echt toe doet en noodzakelijk is: wij moeten proberen mensen die vluchten voor oorlog en verdrukking, veiligheid, onderdak en een kans op een nieuwe toekomst bieden. Onze kinderen weten van de ellende in de wereld maar houden tot op de dag van vandaag gelukkig contact met deze Syrische kinderen over de dingen die ze nú hier in Nederland meemaken.

Oplossing op lokale schaal

In de lokale politiek loopt het allemaal niet zo’n vaart. Na de prima colsultatie avond waarin veel inwoners de kans hebben genomen om met ons van gedachten te wisselen in gesprekken of via brieven, nemen wij als raad nogmaals het standpunt in dat Wormerland alleen passend bij de eigen schaal iets voor vluchtelingen wil ondernemen. Geen AZC, geen tentenkamp en zelfs geen noodopvang. Wij verkeren in de gelukkige situatie dat er relatief veel kansen op woningbouw liggen. De bouw ontwikkelingen hebben door de crisis een paar jaar stilgestaan en samen met de woningbouwvereniging en enkele particuliere bezitters wordt er in december een lijst ontwikkeld met bouwplannen voor meer dan 100 extra woningen. Woningen die, al dan niet tijdelijk, zowel voor de al bestaande woningzoekenden zoals jongeren en senioren, als voor vluchtelingen met een status gebouwd kunnen worden. Daarmee denken wij de overbelasting van de AZC’s te kunnen verminderen. Maar dan moeten die woningen wel snel gebouwd worden……

Het politie onderzoek

Twee weken na de brandstichting word ik gebeld door een man die verward overkomt. Hij verklaart meer te weten maar wil er ook weer niets over zeggen. Hij zegt dat hij uit Wormer komt en de mensen kent die de brand op hun geweten hebben. Ik voer ruim 10 minuten het gesprek met hem tot hij plotseling ophangt en ik alleen achterblijf met een telefoonnummer. De politie neemt het serieus en zal onderzoek verrichten. Voor mij klinkt dit als een lichtpuntje want twee weken na de brand heeft de politie nog geen enkel aanknopingspunt. Ook de lijst met namen van mogelijke verdachten heeft niets opgeleverd. Maar na enkele dagen blijkt dat deze verwarde man een bekende is van de politie en wel vaker allerlei zaken heeft beweerd.  En zo komt het onderzoek niet verder en blijf ik weer met allerlei twijfels zitten.

Vertrouwen

In november komt het televisieteam van EénVandaag nog eens langs. Ze maken een interview dat begin januari zal worden uitgezonden. Het onderwerp draait om de vraag of ik nog vertrouwen heb. Vertrouwen in de mensen om mij heen, in de directe omgeving. En natuurlijk in mijzelf.
In de uitzending loop ik samen met de verslaggever door het dorp en doe ik een uitspraak over hoe ik nu op sommige dingen terugkijk. Vooral een uitspraak van een buurtbewoner dat ik er zelf om heb gevraagd blijft daar een beetje in hangen. Die uitspraak sterkt ook mijn vermoeden dat de tip over onze auto’s, over waar wij wonen en dat wij de dag vóór de brand juist thuis waren gekomen van vakantie, uit het dorp moet zijn gekomen. Díe kennis over ons heeft iemand nodig gehad om tot de daad over te gaan. Bewijzen kan ik het niet, de politie ook niet. Maar je kunt je voorstellen dat je vertrouwen dan wel op de proef wordt gesteld.

Intimidatie

Behalve raadslid ben ik ook voorzitter van het bestuur van het dorpshuis in Oostknollendam. Het Dorpshuis is het sociale hart van ons dorp en biedt onderdak aan vele verenigingen en activiteiten en draait volledig op vrijwilligers. Met de buurman van het dorpshuis heb ik regelmatig een discussie over een fietsenrek. Hij irriteert zich aan dat rek omdat het het uitzicht zou belemmeren vanuit de onbewoonde woning die hij te koop heeft staan. Als tegemoetkoming haal ik regelmatig het rek weg maar bezoekers zetten het soms weer terug. Zij moeten immers toch hun fiets ergens neerzetten? Als ik begin december ‘s-middags langs het dorpshuis rijd zie ik dat één van de fietsenrekken is gemolesteerd. De bovenkant van het rek is er zorgvuldig met een slijptol vanaf gehaald. Ik heb onmiddellijk mijn vermoedens en bel de buurman op. Hij bekent meteen. “Ik heb je gewaarschuwd dus nu is het opgelost en opgeruimd”. Ik ben verbouwereerd en meld hem dat dit natuurlijk niet kan, dit is geen vorm van overleg maar eigen rechter spelen. “Och, de volgende keer doe ik het weer” besluit hij. Normaal ben ik niet gauw van mijn stuk gebracht maar nu is er echt een grens overschreden. Ik rijd onmiddellijk naar het politiebureau om aangifte te doen van vernieling en intimidatie. De politie neemt het serieus op en voegt deze aangifte bij de aangifte van de brandstichting. “Er zou een verband kunnen zijn…..”.

Nieuwe energie

In deze periode worden er meer raadsleden in Nederland bedreigd. Het leidt zelfs tot een onderzoek waarvan de resultaten op 11 februari worden gepubliceerd. 7 procent van de raadsleden overweegt te stoppen met het raadswerk als gevolg van intimidatie en bedreigingen. En natuurlijk staat de telefoon die dag weer roodgloeiend. De pers wil van mij weten hoe ik over de resultaten van dat onderzoek denk, of ik ook overweeg of overwogen heb te stoppen. Die ochtend ben ik weer de headline van het nieuws. Met als gevolg dat ik ’s avonds word uitgenodigd voor een kort interview in het televisieprogramma van Jinek. Als ‘media-ervaringsdeskundige’ probeer ik nu zelf wat meer lol aan zo’n televisieoptreden te beleven. De inhoud van het gesprek gaat helaas weer over die brand, weer terugkijken op wat is gebeurd in plaats van te spreken over wat we er aan gaan doen. Maar het korte gesprek dat ik vooraf met Plasterk voer is beter, het gesprek met Gers Pardoel over hoe je hits maakt geeft een verdieping en het biertje/bitterballetje achteraf met Eva Jinek en Sascha de Boer geven de kans om echt over bedreiging, intimidatie maar vooral ook over leuke dingen te praten. Bij mij ontstaat het idee om die intimidatie en bedreigingen om te buigen in positiviteit. Ik vind nieuwe energie in het met mensen in gesprek gaan over de rol van politici, de problemen en angsten waarmee burgers geconfronteerd worden en de negativiteit die velen uitspreken en uitstralen op sociale media.

In tijden van crisis moet je niet blijven sleutelen om het beter te maken. Stoppen, weggooien en opnieuw beginnen. Dat is change!

Gisteren keek ik naar een interview met Nigel Farage, de leider van UKIP die zijn anti-Europa lobby voert in Groot Brittannië. In tegenstelling tot onze eigen Geer Wilders heeft Farage wél inhoudelijke argumenten waarom hij tegen de EU is en waarom hij wil dat GB uit de EU stapt. Hoge kosten, gebrek aan democratie, opgelegde wet- en regelgeving. Het zijn de bekende ingrediënten van eurosceptici. En al luisterende deed mij dit denken aan een stukje tekst dat ik enkele jaren terug opschreef. En dat draait om de volgende tweet die ik in november 2011 uitstuurde:

Ik heb dat artikel er nog eens bij gepakt. Het is een IT artikel maar ik heb het aangepast door enkele woorden te vervangen of te verdraaien waardoor het een mooie weerspiegeling is van de huidige situatie.

“In tijden van crisis moet je niet blijven sleutelen om het beter te maken. Stoppen, weggooien en opnieuw beginnen. Dat is change”.

Wij leven op dit moment in een economisch slechte periode. Het gaat alleen nog maar over bezuinigingen, minder, minder, minder en het faillissement van Europa. Bedreigingen zullen we het maar noemen. En ik heb geleerd dat achter elke bedreiging een kans zit. Maar je moet hem zien.

Stel dat je politicus bent en je hebt de verantwoordelijkheid voor een belangrijk maatschappelijk probleem (vluchtelingen, zorgstelsel, werkgelegenheid, e.d.). Een probleem dat al vele jaren speelt. Ooit heeft iemand een wet bedacht die handvatten moest bieden voor dat specifieke maatschappelijke probleem. Maar in de loop der jaren is de wet niet meer goed hanteerbaar en een verzameling spaghetti geworden als gevolg van nieuwe wensen uit de samenleving, van nieuwe kabinetten en door nieuwe inzichten. Wat doe je dan?

De meeste politici, ook kamerleden, blijven sleutelen en schaven want, zo stellen zij, het is ondoenlijk om het op een andere manier te doen. Vergelijk het met het telkens opnieuw voorstellen van nieuwe bezuinigingen (pleiters plakken) terwijl men de oorzaak en de oplossing van het probleem maar voor zich uit schuift. Hoe zou je “stoppen, weggooien en opnieuw beginnen” kunnen toepassen op het Pensioenakkoord? Of de CO2 of BPM belasting voor auto’s, het vluchtelingen probleem en de EU? Mark McDonald, een vooraanstaand onderzoeker en publicist van Gartner noemt het een vorm van Creative Destruction. Hij zegt dat het doel van creative destruction moet zijn het vernietigen van bestaande manieren van werken om daarmee middelen, tijd en geld vrij te maken om nieuwe dingen te kunnen doen. Eerst moet je stoppen met de dingen die je doet voordat je opnieuw kunt beginnen. Overigens is de term Creative Destruction ooit beschreven door Karl Marx en Joseph Schumpeter waarbij de laatste het uitlegde als een methode om economische vooruitgang te verkrijgen door radicale innovatie.

Ik zal je een IT voorbeeld geven. In één van de bedrijven waar ik een interim klus heb gedaan, was een team systeembeheerders verantwoordelijk voor het oplossen van incidenten in de infrastructuur. De infrastructuur was dermate complex dat het aantal incidenten dat dagelijks binnenkwam te veel was voor de beheerders. Men liep al maanden achter de feiten aan en incidenten bleven daardoor te lang openstaan wat ontevreden klanten en derving van inkomsten tot gevolg had. Crisis dus. Normaliter zou de manager van de afdeling ervoor kiezen om gewoon méér beheerders aan te stellen (=kosten verhogen). Of hij zou ervoor kunnen kiezen de hele infrastructuur te vervangen waardoor de complexiteit zou afnemen. Maar dat zou een enorm project opleveren dat niet op korte termijn kon worden gestart. Overigens zou ook het rekruteren en het inleren van nieuwe beheerders een lange tijd duren terwijl de business nú verandering eiste.

Ik stelde een creatieve en radicale methode voor: van de een op de andere dag stoppen met het oplossen van alle oude incidenten (honderden!). Afsluiten, archiveren en niet meer naar kijken. Nieuwe meldingen werden nog wel aangenomen en zouden binnen de SLA worden opgelost. Boze ontevreden klanten werden door mij persoonlijk bezocht en ik legde de situatie aan hen uit. Dat leverde veel begrip en goodwill op, dat overigens alleen uitbetaald werd als deze aanpak ook daadwerkelijk tot beter resultaat zou leiden. En dat deed het. Door de vrijgekomen resources ging het hele team aan de slag met Problem Management en Change Management. Binnen enkele weken nam het aantal nieuwe incidenten scherp af en binnen 2 maanden was het incident management proces onder controle en werden SLA’s weer behaald. De klanttevredenheid steeg weer. En als bijvangst waren de 20 tijdelijk ingehuurde dure krachten niet meer nodig. Het bespaarde dus ook nog eens geld.

Stel je nu eens voor dat de IND en het COA morgen besluiten dat de huidige manier van opvang van vluchtelingen radicaal anders moet. De AZC’s worden gesloten en de vluchtelingen worden overgedaan aan gemeenten. De woningwet wordt tijdelijk buiten gebruik gesteld zodat gemeenten de vrijheid krijgen om alternatieve (semipermanente) woonruimte te creëren. De IND gaat zich alleen nog bezig houden met de intake en het selecteren van aanvragen en stuurt mensen terug die niet aan de criteria voldoen. Wat zou dit opleveren?

Een ander IT voorbeeld. Een relatie van mij vroeg mij om raad bij de stappen die hij moest ondernemen om klanten van een bepaald applicatie platform te laten migreren naar een nieuwe omgeving. Hij had in de voorbije jaren zijn klanten herhaaldelijk geadviseerd om upgrades uit te laten voeren maar daar waren telkens diverse redenen voor om dat besluit uit te stellen. Het platform waarvoor hij verantwoordelijk was kon niet langer onderhouden worden en de verouderde applicatie die in eigendom was bij de klanten kon niet zondermeer over gezet worden op een nieuw platform. Hij voorzag grote kosten en vele discussies over wie de migratie moest betalen. Ik gaf hem een simpel maar duidelijk antwoord. Zeg de overeenkomst met de klanten per direct op en geef hen de kans om binnen 12 maanden een alternatief te zoeken. Heeft de klant niet het initiatief genomen, jammer, dan vervalt de service. Het zou de belastingdienst, het UWV of de SVB kunnen zijn…….

Er is lef voor nodig om zo’n creatieve en/of radicale methode toe te passen. Het heeft ook wel iets met strategie te maken: kiezen wat je NIET doet. En daar dan duidelijk over communiceren. Van pappen en nathouden wordt niemand gelukkig. Ik heb in al die jaren nog geen bedrijf of instelling zien omvallen die het aandurfde om dit soort creatieve en radicale besluiten te nemen.

Terug naar Nigel Farage en de Europese Unie. Onze politieke leiders moeten ophouden met roepen (en dreigen) dat ze er uit willen stappen. Of dat ze willen schaven aan oude regels omdat de huidige regels niet meer gewenst zijn. Nee, ze moeten het lef tonen om met een ontwerp te komen voor EU 3.0. Een opnieuw uitgevonden Europese Unie die op basis van gelijkheid (mensenrechten, respect voor elkaars mening en cultuur), en verenigd, dus iedereen deelt mee en speelt mee in de huidige uitdagingen waar we voor staan (economie, vluchtelingen, milieu). Zeg de EU per 1 januari 2017 massaal op met als doel om vanaf die datum aan een nieuwe toekomst te gaan werken. Het vraagt visie en daadkracht.

Het zijn strategische keuzes die je zult moeten nemen om de behoefte aan samenwerking en stabiliteit op korte en langere termijn te blijven waarborgen. En enig pragmatisme en lef is benodigd om creatieve vernietiging toe te passen. “In tijden van crisis moet je niet blijven sleutelen om het beter te maken. Stoppen, weggooien en opnieuw beginnen. Dat is change”. Het klinkt kort door de bocht, maar soms moet je kort door de bocht om iets te kunnen bereiken. En uit chaos worden de mooiste dingen geboren.

Een dagje pers voor de democratie

Dinsdagochtend 27 oktober, 04:30.

Ik doe geen oog dicht. Niet alleen omdat ik onrustig ben, ik zie ook telkens de telefoon, die naast mij ligt, overgaan. Er komen smsjes binnen met het verzoek om contact op te nemen met journalisten, om terug te bellen. Ik ben het nieuws deze ochtend, dat is wel duidelijk.

Om 7 uur is iedereen uit bed. De telefoon gaat weer. Een verslaggever van het NOS Journaal wil graag langskomen, of dat kan? “Ja hoor, ik zie je wel verschijnen”. Terwijl we aan tafel gaan zitten voor het ontbijt zie ik buiten voor de deur een auto stoppen van RTV-NH. De dame neemt haar camera op de schouder en begint met het filmen van de beide uitgebrande auto’s. Er loopt ook een fotograaf rond te struinen en dus besluit ik om maar even naar buiten te gaan. Maar eerst leg ik de situatie voor aan de rest van het gezin: “Wat willen jullie dat ik nu doe? Moet ik stoppen met de gemeenteraad en alle mensen wegsturen?”. Het is ons allemaal duidelijk wat er vannacht is gebeurd en waarom dit misschien is gebeurd. Iedereen vindt dat ik me niet moet laten kennen en dat ik gewoon moet doorgaan met de goede dingen. Dan sta ik op van de ontbijttafel en ga naar beneden.

De dame van RTV-NH wacht nog op een collega. We praten wat over wat er die nacht is gebeurd. En dan staat de NOS journalist met microfoon voor mijn snufferd. Of ik live in de radio uitzending wat kan zeggen over de gebeurtenissen. Buren rijden langs op weg naar hun werk en stoppen even om mij succes te wensen. Een andere buurvrouw wurmt zich om mij en de radiojournalist heen en gooit een kaartje in de bus. Ze zegt dat zij het nieuws net om 7 uur heeft gezien bij GoedeMorgen Nederland en erg geschrokken is.

Terwijl ik de radioverslaggever buiten te woord sta, brengt Sorrel mij een broodje en neemt samen met Mette afscheid. Mette gaat niet naar school, is te moe en nog aangedaan en zal de dag bij buurvrouw Marijke doorbrengen. Sorrel leent de auto van een andere buurvrouw en gaat naar haar werk. Ties komt er ook achteraan, pakt zijn fiets en gaat naar school. Ik vraag aan de beide journalisten of ze misschien koffie willen. “Graag!”. Als ik boven het koffie apparaat aanzet gaat de telefoon. Het is Kim van televisie programma Pauw, of ik zin heb om vanavond in de uitzending te komen. Ze weet nog niet precies hoe de uitzending vormgegeven zal worden dus we spreken af dat we later op de dag nog even contact hebben. Meteen dient zich het volgende telefoontje aan, een journalist van de Volkskrant wil straks langskomen. Ik zie dan dat er ook vele Whatsapp berichten, SMSjes en Voicemails zijn. Ik kan ze niet allemaal nu beantwoorden.

Ik maak twee koffie en breng deze naar beneden. De NOS journalist meldt dat zijn collega’s van het TV journaal ook onderweg zijn. Ondertussen belt partijvoorzitter Majolein Meijer van GroenLinks om mij succes te wensen en verbindt mij door met Jesse Klaver. We bespreken de situatie en wensen elkaar succes. De telefoon in mijn broekzak trilt onophoudelijk maar ik heb geen tijd om op te nemen. Burgemeester Tange komt pols hoogte nemen. We spreken de situatie door, ook met het oog op de informatie avond die we vanavond willen houden. De veiligheid is nu het belangrijkste maar ik druk hem op het hart dat de avond juist nu moet doorgaan. “Wij moeten ons niet laten intimideren.”

Rond een uur of 10 komt mijn moeder. Die is door het nieuws gealarmeerd en denkt dat ze mij wel even kan helpen in deze hectische situatie. Ik heb zelf nog geen koffie gedronken dus zij maakt een kop koffie voor mij terwijl ik diverse mensen buiten te woord sta. Inmiddels is de politie ook gearriveerd. Zij zetten de straat af en beginnen met een groep aan hun onderzoekswerk.

De cameraploeg van het NOS journaal met verslaggever Ardy Stemerding hebben zich gesettled op het het schoolplein en leggen alle vorderingen van de politie minutieus vast. Als ik een momentje voor mijzelf heb, zet ik de televisie aan om zelf het journaal te bekijken. Buiten doet Ardy live verslag van het onderzoek van de politie. Ik begin me nu te beseffen wat mij allemaal overkomt. Een gevoel van woede maar toch ook verslagenheid begint zich meester te maken. Maar lang kan ik zo niet blijven zitten, de telefoon gaat weer. Ardy wil mij voor de camera en ook de Volkskrant journalist is gearriveerd. Die had netjes gebeld dus is nu als eerste aan de beurt. Wat zou ik nu graag een secretaresse hebben gehad…….

Als ik beneden met de verslaggever van de Volkskrant praat wordt ik weer gebeld. Het is EenVandaag. Of zij een verslaggever mogen langs sturen die met de NOS cameraploeg een opname mogen maken. “Ik zie ze wel verschijnen”, geef ik als antwoord. Tussendoor staat eerst nog een cameraploeg van de Telegraaf voor de deur en komt SBS6 nog opnames maken. De SBS6 cameraman kent mij nog van de opname voor HartvanNederland waarin Vincent Koerse op een bakfiets door Noord-Holland gaat om stemmen voor de provinciale verkiezingen te verzamelen. “Dat waren leukere tijden!” is zijn nuchtere commentaar op deze situatie.

Rond 12 uur staat burgemeester Tange met wethouder Fens weer voor de deur. De bijeenkomst voor vanavond is geregeld, er wordt extra beveiliging ingezet en er wordt uitgeweken naar de brandweercentrale. Hij zal straks een persconferentie geven en heeft later op de dag nog een overleg met de andere fractievoorzitters. “Ik zal proberen daarbij aan te sluiten, al is het maar om even te kunnen vluchten uit deze hectiek”. Antwoord ik hem.

Ik maak tijd vrij voor de rechercheur. Hij wil natuurlijk een verklaring opnemen en ik ben er eigenlijk wel blij mee. Dan kan ik even rustig zitten met een kop koffie en de telefoon uit. We nemen de situatie door en hij zal de verklaring later via de mail naar mij toesturen. We maken nog een grapje waar ik die verklaring moet ondertekenen want naar het politiebureau in Zaandijk gaan, is een lastige opgaaf nu. “Geen punt, ik kom gewoon bij je langs”.

“Aanslag op de democratie”

Rachel van Pauw belt. Zij heeft het overgenomen van Kim en belt om nog even af te spreken voor vanavond in de uitzending. Ik vertel haar dat ik vanavond naar de raadsbijeenkomst ga dus dat zij dan maar wat moet regelen met vervoer. We spreken af dat we rond zes uur nog even contact hebben. Dan staat de ploeg van EenVandaag op het schoolplein. Ik word inmiddels bekend met het riedeltje dat ik telkens afdraai. Maar als de verslaggever mij wat prikkelt doe ik de uitspraak:”Als het werkelijk is wat het is, is het een aanslag op onze democratie en dan moeten jij en ik daar vandaag tegen in verzet komen!“. De #kominverzettegenhaat hashtag is geboren!

Dan belt NieuwsUur. Of ik vanavond in de uitzending van 22:00 kan komen in Hilversum. Ik vertel ze dat dat niet zal gaan omdat ik eerst nog  naar de consultatie bijeenkomst moet en ook om 23:00 heb beloofd naar Pauw te gaan. Als ik de telefoon neerleg realiseer ik mij dat iedereen wel met mij wil praten. Misschien ook wel DWDD? Dat vinden wij thuis allemaal een leuk programma. En alsof de duvel het hoort, wordt ik direct gebeld door Anne Stokvis van DWDD. Of ik vanavond in de studio wil komen, het is dan het hoofd-item. Ik vertel haar dat ik dat wel wil maar dat ik ook al een afspraak heb met Pauw én dat ik die bijeenkomst wil bijwonen. Anne zegt dat dat allemaal wel te plannen is maar vertelt er ook bij dat ik niet 2 afspraken mag maken met publieke programma’s. Pardon? “Ik heb alleen maar twee afgebrande auto’s en een hoop gedoe. Regelen jullie zelf maar onderling hoe je het wilt, je kent de voorwaarden: 20:00 in Wormer en uiterlijk 22:00 uur kun je me weer ophalen!”. Ze gaat het regelen.

Ik besluit om de boel te ontvluchten en krijg een lift van buurvrouw Marijke naar het gemeentehuis als ondertussen de auto’s worden weg getakeld, natuurlijk onder toeziend oog van Ardy en zijn cameramensen. Maar ook hij staat op het punt z’n spullen te pakken om op tijd bij de persconferentie op het gemeentehuis te zijn. Daar staan inmiddels heel wat communicatie auto’s met onrustige verslaggevers er omheen.

Op het gemeentehuis zit ik even in een rustig hoekje en kan ik wat berichtjes beantwoorden op mijn smartphone. En natuurlijk praat ik wat bij met collega raadsleden die er ook zijn en met de griffier. Met enkele mensen bespreek ik het plan om vanavond uitgebreid voor de televisie te komen. Ik heb het idee inmiddels opgevat om het gezin mee te nemen naar DWDD als afleiding en misschien om ook een woordje te doen. Tange vindt dat een goed idee; “het is een prima manier om zo deze vervelende dag te verwerken”. Wel wordt de tip gegeven om na te denken over een persvoorlichter die mij kan helpen. Ik herinner mij dat Marjolein Meijer van GroenLinks mij dit vanochtend als optie heeft aangeboden. Ik bel haar en zij regelt dat Yara mij zal ondersteunen.

Als rond 16:00 uur DWDD terugbelt met de opmerking dat alles geregeld is, maken we de afspraak rond. Wij komen met z’n vieren aan tafel voor een gesprek met Mathijs van Nieuwkerk. De taxi haalt ons rond half 6 op, er is eten in de studio voor ons geregeld. Na het item zal de taxi mij naar Wormer brengen zodat ik de bijeenkomst gewoon kan bijwonen. Deze wacht tot ik klaar ben en brengt mij dan weer terug naar de studio van Pauw zodat ik op tijd ben voor de uitzending van 23:00 uur. Ik wil graag dat er een persvoorlichter bij aanwezig is. Dat is geen probleem dus ook die afspraak bevestig ik naar Yara die dan al in de trein zit onderweg naar Amsterdam. Wethouder Saelman wil mij wel terug brengen naar Oostknollendam maar ik adviseer hem dat niet te doen. “Volvo’s zijn ongewenst in Oostknollendam…..”. We kunnen er om lachen.

Rond half vijf is iedereen weer thuis en ik leg het plan voor om samen naar DWDD te gaan. Dat idee valt goed. Sorrel regelt nog wat met de buren zodat zij morgen met een geleende auto naar haar werk kan. Als we in de taxi onderweg naar Amsterdam zitten, belt Rachel van Pauw weer. Zij meldt mij dat alles geregeld is en dat de taxi mij vanavond zal ophalen. Maar als ik haar vertel dat wij al in de taxi zitten onderweg naar DWDD wordt ze boos. “Je mag niet in twee uitzendingen tegelijk.  Daar hebben wij regels voor en toch een afspraak over gemaakt?”. “Sorry, Rachel maar ik ben niet bekend met jullie manier van werken en wil ook niet onderdeel zijn van jullie probleem. Dus zoek zelf maar een oplossing”. Ze denkt even na en antwoordt dan dat we maar gewoon moeten komen.

DWDD is leuk. Hoewel we geen van allen een hap door de keel krijgen, is de belangstelling prima. Mathijs stelt ons gerust, maakt nog wat grapjes en wenst ons plezier. We gaan allemaal langs de grime en ik bespreek met Yara  hoe het gesprek mogelijk kan lopen. Tips die zeker handig zijn want je wordt onder vuur genomen!

Sorrel, Ties en Mette blijven in de studio zitten en maken de hele uitzending mee. Selfies maken met Erben Wennemars is ook leuk. Ik ga met Yara met de taxi weer terug naar Wormer om de consultatie avond in de brandweer kazerne bij te wonen. Bij aankomst lijkt het wel een belegering. Een enorme hoeveelheid pers- en verbindingauto’s staan voor de brandweerkazerne geparkeerd. Er loopt politie rond maar wij mogen doorrijden tot de voordeur. Daar staan mijn collega raadsleden de mensen op te vangen die naar binnen willen. Iedereen wordt persoonlijk welkom geheten en naar de naam gevraagd. In plaats van 120 belangstellenden zullen er die avond 408 mensen aanwezig zijn. Als ik de grote ruimte binnenloop stormen de camera’s en verslaggevers op mij af. Ik probeer ze te ontlopen en doe hier een daar een praatje met een bekende. Dan geeft Yara mij de tip om gewoon tussen het publiek te gaan zitten zodat de journalisten mij niet verder kunnen lastigvallen. Naast één van de weinig nog vrije stoeltjes zit een bekende uit mijn dorp. We praten wat waarbij ik mij verontschuldig voor het feit dat hij nu ook op de foto wordt gezet. Het is een gekkenhuis. Gelukkig verloopt de avond verder goed. Iedereen kan zijn/haar woordje doen waarbij de uitsmijter gelukkig aan het eind komt als Fleur (ook uit Oostknollendam) ontwapenend mededeelt dat het toch fijn zou zijn als de vluchtelingen ook kinderen en een goede trainer meebrengen want dat is goed voor de voetbalclub in Oostknollendam! Super.

Het NOS Journaal van 20:00 uur geeft een samenvatting van de dag met een kijkje op de bijeenkomst in de brandweerkazerne. Ook heeft VVD leider Zijlstra een kogelbrief ontvangen en geven andere Haagse politici een reactie op wat er deze dag is gebeurd.

Angst voor het onbekende

Na afloop van de bijeenkomst praat ik nog met enkele mensen in de zaal. het was immers de bedoeling om het gevoel over vluchtelingenopvang te peilen bij bewoners. Zo spreek ik onder andere met een vader en zijn zoon die zich beide zorgen maken over de kans op werk voor zijn zoon in de toekomst. Ik beluister de argumenten en deel dan mijn gevoelens op dat onderwerp: “Ik ben zelf ondernemer. Denk je nu werkelijk dat ik iemand in dienst neem die mijn taal niet spreekt, of de taal van mijn klant niet spreekt, niet begrijpt hoe mijn klant zaken met ons wil doen of niet de juiste opleiding heeft?”. Zij knikken beide van nee. “Maar denk je dat ik jou aan zou nemen als jij met een petje op naar mijn klant toe gaat, of als jij de wens van mijn klant niet begrijpt omdat je je schoolopleiding niet hebt afgemaakt? Ik kies dan degene die het beste is.” Ze begrijpen het. De vader besluit het gesprek dat hij gewoon wat angst heeft voor dingen die hij niet goed kan plaatsen of waarmee hij nog geen ervaring heeft. Na nog wat gesprekjes besluiten Yara en ik om weer in de taxi te stappen en naar Amsterdam te rijden.

In de auto praten we nog wat na, ook samen met de chauffeur. Die heeft een andere mening over het vluchtelingen onderwerp en is dus kritisch. Hij corrigeert een enkele uitspraak van mij die hij vandaag heeft gehoord op de radio. Ook goed om te horen en ik neem zijn tips ter harte. Als ik boven in de studio bij Pauw kom maakt Ties net een selfie met Frans Bauer en ligt Mette te slapen op de bank. Het is inmiddels over tienen. Bij Pauw herhaalt het riedeltje zich weer. Ik ga weer naar de grime en praat even met Alexander Pechtold over het voorval. Jeroen Pauw schudt een hand maar toont verder geen belangstelling. Rachel spreekt de uitzending met mij door. Ik zit niet aan tafel maar op de bank. De uitzending zal met mij beginnen en daarna zullen Pechtold en Schneiders, de burgemeester van Haarlem en ook slachtoffer van intimidatie, het gesprek verder voeren. Ik zak in en heb grote moeite mijn ogen open te houden en het gesprek te volgen. Vooral het stuk met Frans Bauer is saai. Na afloop verdwijnen wij meteen naar beneden. Ik bedank Yara voor haar hulp en stap met het gezin in de taxi die ons snel naar huis brengt. Het is al na 12 uur als we thuis komen. Mette gaat weer bij Sorrel slapen, zij durft nog niet in haar eigen bed, Ties verdwijnt wel naar zijn eigen kamer en ik neem het bed van Mette. We slapen allemaal als een blok. Deze dag is eindelijk voorbij.

Hoe kun je nieuwe business kansen ontdekken als gevolg van transities

Een transitie is een structurele verandering die het resultaat is van op elkaar inwerkende en elkaar versterkende ontwikkelingen op sociaal, technologisch, economisch of politiek gebied (Wikipedia).

Om te herkennen of een bepaalde markt of sector interessante business uitdagingen bevat, moeten we kijken of er transities gaande zijn of in aantocht zijn. Je bent geneigd te zeggen dat elke sector onderhevig is aan transities maar dat bestrijd ik. De accountancy markt is een typisch voorbeeld waar al jaren lang hetzelfde kunstje wordt bedreven. Op zijn Jiskefets: “doe jij de crediteuren, dan doe ik de debiteuren”. Deze markt zal nauwelijks meer vernieuwen, hooguit wat kleine modieuze ingrepen ondergaan. Maar sectoren als landbouw, verkeer en vervoer, energie en gezondheidszorg des te meer. Hoe kun je business kansen ontleden aan de veranderingen die deze markten ondergaan?

Disrupties

Om te ontdekken of een markt een transitie ondergaat of zal ondergaan, kunnen we zoeken naar zogenaamde disrupties: ernstige verstoringen die er toe zullen en moeten leiden dat deze markt zichzelf opnieuw gaat uitvinden. Disrupties zullen hoofdzakelijk door de volgende 5 eigenschappen worden veroorzaakt:

1. De complexiteit. Als de sector te complex en onoverzichtelijk is, worden klanten gefrustreerd en zullen zij de sector gaan mijden waardoor de leveranciers in die sector ernstig gevaar zullen lopen. De zorgsector is een voorbeeld van complexiteit. Helaas zijn er weinig of geen alternatieven voor klanten…..
2. Verspilling. Als klanten zien dat hun geld niet goed wordt gebruikt en resources van de leverancier niet effectief worden ingezet is dit een tweede reden om op zoek te gaan naar alternatieven. Denk aan leegstand, stilstand, tijdverspilling door wachtrijen e.d.
3. Vertrouwen. Of liever gezegd een gebrek aan vertrouwen. Banken en verzekeraars met fraude, onbegrijpelijke voorwaarden en gebrek aan transparantie zijn de sprekende voorbeelden.
4. Bureaucratie. Dit is een specifieke vorm van verspilling die tot uiting komt in vele managementlagen, lange besluitvormingstrajecten, tussenpersonen, makelaars e.d. Eigenlijk elke overbodige tussenlaag die geen aantoonbare toegevoegde waarde levert, is voor klanten een reden om door te lopen.
5. Beperkte toegang. Dit heeft betrekking op producten en diensten die te duur zijn of gewoon slecht beschikbaar zijn door verkeerde distributie en afhankelijkheden van tijd en plaats. Medicijnen is een voorbeeld door de hoge prijs en slechte beschikbaarheid terwijl de distributie van muziek (iTunes) een voorbeeld is hoe distributie anders kan.

Vaak worden deze disrupties pas zichtbaar onder invloed van sociale, technologische, economische of politieke (STEP) invloed.

Het volgend voorbeeld wordt gebruikt als nadere toelichting. Het betreft de transitie van de energiemarkt.

Al decennia geleden is voorspeld dat fossiele brandstoffen eindig zijn. Dit heeft er toe geleid dat langzaam de transitie naar duurzame energie is gestart.

Interrupties

Gedurende de verschillende fasen van een transitie herkennen we dus één of meerdere disrupties. In ons voorbeeld is disruptie 1: het opraken van de fosiele brandstoffen verbonden met eigenschap 5 (beperkte toegang of beschikbaarheid) en eigenschap 2 – verspilling.

Elke disruptie wordt op zijn beurt weer aangejaagd door één of meerdere interrupties, verstoringen die plotseling of gepland optreden. Soms zijn dit invloeden die langzaam hun ontstaan, zoals in het voorbeeld de groei van windmolenparken. Maar soms zijn het ook onvoorspelbare invloeden zoals de ramp met de Fukushima centrale. Deze zorgde ervoor dat in Duitsland vergaande maatregelen werden afgekondigd met sluiting van kerncentrales tot gevolg. In Nederland zien we dit terug in de aardbevingen als gevolg van aardgaswinning. Interrupties zijn dus plotselinge impulsen die de disruptie voorstuwen.

Erupties

Als gevolg van interrupties doen er zich nieuwe ontwikkelingen of kansenvoor. En hier liggen de mogelijkheden voor de markt om nieuwe oplossingen, producten en diensten te ontwikkelen die een antwoord geven op die interrupties. De snelle opmars van zonnepanelen is een mooi voorbeeld van een eruptie. Er is in minder dan 10 jaar een hele nieuwe markt van aanbieders ontstaan. Maar ook ontwikkelingen op het gebied van biomassa, afvalverbranding met energieterugwinning, warmtepompen als alternatief voor de gasgestookte CV en zeer recentelijk, energie opslag (Tesla PowerWall). Erupties kunnen gestimuleerd worden door de overheid met subsidies maar kunnen evenzogoed afgeremd worden door de wet- en regelgeving aan te passen. Denk aan de bijtellingsregelingen voor zakelijke rijders en de salderingsregeling voor zonnepanelen die op de tocht staat in 2017.

Hypes

Een aparte opmerking kan gemaakt worden ten aanzien van hypes. Soms zien we een nieuwe ontwikkeling die veelbelovend is, ook net zo snel weer verdwijnen. Denk aan waterstof of thorium als energiebron. Of het duurt jaren voordat een markt zo volwassen is dat producten ook echt aanslaan. Dit fenomeen staat ook wel bekend als de Hype Cycle. Wil je daar mee over lezen klik dan naar dit artikel: Veranderen met Hypecycles, hoe doe je dat?

IT als enabler

Voor IT-ers ligt hier een belangrijke conclusie: de transitie (en de disrupties) worden zoals Kondratiev al had voorspeld, gedragen door slimme oplossingen die IT in zich hebben. Slimme apparaatjes (Internet of Things) met slimme software die onderling verbonden zijn via het Internet. Kansen te over!

Visie ontwikkeling

Als je aan visie ontwikkeling doet is het dus zaak om te herkennen of en waar zich in een markt disrupties voordoen. Door de signalen te volgen (de interrupties) ontstaan nieuwe momenten (erupties) die business kansen bevatten. De techniek is er meestal al voor beschikbaar maar de uitdaging ligt hem in het integreren van kennis en techniek tot nieuwe oplossingen die aansluiting kunnen vinden bij de behoefte van klanten. De valkuilen, herkenbaar en onherkenbaar, liggen bij de overheid dus blijf altijd met een schuin oog meekijken wat er op (inter-)nationaal en lokaal niveau gebeurd.

Nieuwe tests met elektrisch varen – video verslag

In dit artikel heb ik door middel van enkele Youtube video’s een testverslag gemaakt. Ik heb al meerdere video’s gemaakt zodat ik thuis de bevindingen kan nakijken en eventuele aanpassingen in de configuratie van mijn elektrische sleepboot Cecilia kan aanbrengen.

Deze aanpassingen zijn over het algemeen modificaties in de software van de Victron Quattro omvormers die de 3 fase krachtstroom maken. De basis wordt hiervoor geconfigureerd (of geprogrammeerd) met behulp van een laptop. Daarna kan de waarde van enkele parameters via het digitale display van Victron, de CCGX (Color Control) veranderd worden.

Ook heb ik instellingen gewijzigd op de frequentie regelaar van de elektromotor. Maar hier betreft het eigenlijk alleen grenswaardes zoals maximaal vermogen dat de motor mag leveren of maximaal toerental.

Maximale belasting, maximaal vermogen

De eerste testvideo is een test waarbij de maximale load van de Victron omvormers en de generator wordt beproefd.

In het eerste deel van het videoverslag zie je wat er gebeurt als je te snel het toerental wilt verhogen. Dat wil zeggen over de ingestelde vermogensgrens van de omvormers (12kW). De spanning valt dan weg waardoor de elektromotor wordt uitgeschakeld. Door het toerental naar 0 terug te regelen kan de motor onmiddellijk weer gestart worden. Deze beveiliging is dus binnen enkele seconden weer ongedaan te maken.

Automatisch inschakelen van generator

In het volgende deel van het videoverslag wordt het toerental langzaam verhoogd. Als de Victron omvormers langer dan 30 seconden meer dan 12 kW moeten leveren, wordt een startsignaal naar de generator gezonden. De generator voorziet dan in de laadstroom voor de accu’s én de energielevering aan de elektromotor.

In het laatste deel van het verslag wordt de grens van het maximale opgezocht. Boven circa 24kW afgenomen vermogen van de generator gaan de accu’s energie bijleveren tot maximaal 36kW (24+12). De laadstroom voor de accu’s wordt dynamisch teruggeregeld. Aan het eind van de test schieten de Victrons in een overbelasting en valt alles uit. Dit is alleen te herstellen met een harde reset van de (onderdeks geplaatste) omvormers. Dit kost dus tijd en is dus gevaarlijk als je in een drukke vaarroute zit.

Uit deze test is gebleken dat de grens waarbij de Victron Quattro omvormers van doorvoer naar ‘assist’ stond ingesteld, te laag is (42A) Hierdoor werd de generator te laag belast en de omvormers te hoog met als gevolg dat deze uitschakelden. De grenswaarde is inmiddels verhoogd naar 80% van de Prime Power rating van de generator (65A*80%=52A). Het maximum vermogen van de elektromotor is begrenst op 37kW, conform de ontwerp specificaties.

Noodstop met elektromotor

Een tweede test toont hoe een noodstop of manoeuvre kan worden uitgevoerd.

Een noodstop is alleen een kwestie van de schakelaar van vooruit naar achteruit schakelen. De frequentie regelaar van de elektromotor brengt dan het toerental terug naar 0 en dan omgekeerd weer terug op het oorspronkelijke toerental. Deze manoeuvre duurt ongeveer 20 seconden tot stilliggen.

Natuurlijk kan ook op de hand met de potmeter het toerental geregeld worden. De Victrons kunnen kortstondig (enkele seconden) tot maximaal 20-25kW uitsturen. Voldoende om een snelle stoot voor- of achteruit te geven.