Multimedia offensief en intimidatie

Al direct na de uitzending van EénVandaag eind december heb ik de emails die ik direct na de brand als reactie had gehad en toen naast me neer had gelegd, nog eens door gelezen om toch te beantwoorden. Ik heb dat gedaan met open vizier, beleefd en informerend. Als mensen de moeite hebben genomen mij een bericht te sturen, moet ik toch ook minstens de moeite nemen om hen te antwoorden, ook al zijn de berichten soms bijzonder onaardig, beschuldigend en een enkele zelfs bedreigend.

Eén van die mailwisselingen staat hieronder. Ik heb de verzender anoniem gemaakt.

Geachte heer Halewijn, ik zag u zojuist in EenVandaag en u werd geïnterviewd over het feit dat uw 2 auto’s in brand werden gestoken.
Ik zal u de grap besparen wat een Groen Links wethouder met 2 auto’s moet. U zei dat u dacht dat dat was gedaan omdat u zich had uitgesproken als voorstander voor de opvang van asielzoekers in een school in uw gemeente.
Ten eerste zeg ik u ik denk zeker te weten dat dat de reden is.
Maar dat is niet de reden dat ik u aanschrijf.
Nederland telt helaas miljoenen mensen die afhankelijk zijn van de door alle werkenden opgebrachte collectieve middelen, waarvan u, als politicus, als geen ander weet dat juist op die collectieve middelen inmiddels miljarden zijn- en worden bezuinigd.
Als eerste slachtoffer van deze bezuinigingen zijn dus degenen die het maar niet lukt om boven die een na onderste sport van de maatschappelijke/sociale ladder te komen.
Bijvoorbeeld de 220.000 kinderen in NL die ver onder de armoede leven.
Nu dreigen er dus honderdduizenden immigranten NL in te komen. Die zullen in eerste instantie aanspraak gaan maken op onze collectieve middelen. Dat zal dus ten koste gaan van degenen over wie ik het zojuist had en nu komt ie…
NIET ten koste van iemand als u. Of van al die BN’ers die op TV zo gratuit de ‘ gutmensch’ uithangen. Gratuit, want het kost hen immers niets? Hen en u treffen die mogelijk nieuwe bezuinigingen niet. Dit de reden dat ik u aanschrijf.
Of er nu wel- of niet een AZC in mijn achtertuin komt is een zorg voor een later stadium. Helaas kijken de meeste Nederlanders niet verder dan hun achtertuin. AZC? NIMBY! Probeert u zich eens te verplaatsen in degenen die zich zorgen maken of na het verder trekken van de sprinkhanenplaag uit het Midden Oosten en Afrika er nog wel een Nederland overblijft voor onze(klein) kinderen.

Ik wens u wijsheid toe.
Met vriendelijke groet

———–

Geachte heer,

U heeft de moeite genomen mij een bericht te sturen, dus ik zal deze ook proberen te beantwoorden.

Als ik uw punt goed begrijp maakt u zich ernstig zorgen over de toekomst voor uw/mijn kinderen en kleinkinderen. Dit naar aanleiding van de komst van immigranten die een beroep doen op onze collectieve middelen die daardoor niet meer terecht komen bij onze eigen inwoners.

Ook ik maak mij zorgen over de toekomst voor mijn kinderen. De relatieve rust en ongecompliceerdheid waarin ik ben opgegroeid is voorbij. De wereld staat in brand. (Social) Media zorgt ervoor dat elke poep of scheet waar dan ook ter wereld gelaten, binnen enkele seconden ons wordt voorgeschoteld en ons dwingend uitnodigt er iets van te vinden. Van uitwisseling van feiten is geen sprake meer, het gaat alleen nog maar om meningen…… Al enkele decennia hebben liberale regeringen in Nederland en ons omringende landen het beleid bepaald, met de illusie dat vrijheid van markt en bestuur de wereld beter zou maken. De verschillen tussen rijk en arm nemen echter alleen maar toe. In plaats van betere zorg is de zorg duur, uitgekleed en van artikelnummers voorzien. Medicijnen worden beheerst door enkele globale spelers die miljarden verdienen aan veel te dure medicijnen die vaak door onderwijsinstellingen met gemeenschapsgeld zijn ontwikkeld, hoe scheef kun je het hebben? In plaats de armoede te bestrijden is er gekozen voor een systeem waarin iedereen die niet tot het selecte groepje liberalen kan behoren, onderaan de ladder blijft staan, met radicalisering, populisme en afkering als kwalijke bijproducten. Ons onderwijs past inmiddels dezelfde scheiding toe. Als je niet presteert ben je een oen en worden verdere kansen op een ontwikkeling je ontnomen. Grote ondernemers kozen er eerst voor om tegen lagere kosten hun productie steeds verder naar het oosten te verplaatsen. Dat was immers goed voor de aandeelhouders. De kenniswerkers werden uitgedaagd om als liberale zzp-ers ook te gaan ondernemen. En plotseling ontstond er alweer een nieuwe groep die in een vrije markt werd weggeconcurreerd en dus deels aan de zijlijn kwam te staan. De ongelijkheid groeit steeds verder. Onze Westerse economie draait op olie en is afhankelijk van olieproducerende landen. Een stabiele economie is dus gebaat bij een stabiel regime in zo’n olieproducerend land. Dus laten we foute dictatoriale regimes in Saudi, Qatar, Venezuela, Iran, Egypte liever zitten en steunen deze. Of we denken door oorlog die volkeren onze democratie op te dringen. Zie in deze wereld maar eens een plek of je eigen identiteit in te vinden.

In de punten hierboven zit de echte oorzaak. Zolang heel veel mensen blijven geloven dat als zij kunnen gaan behoren tot die selecte liberale groep rijken, dat het leven dan weer prettig en eenvoudig is, gaan we er niet komen. Want voor zoveel mensen is er nou eenmaal geen plek aan de top! Neemt de ongelijkheid en de onvrede toe en zoeken we een groep waarop we onze frustratie kunnen botvieren. In de tweede WO waren het de Joden, nu de vluchtelingen? De vluchtelingen die nu op ons afkomen zijn een gevolg van die oorzaak. Ik zie die vluchtelingen niet als gevaar voor onze eigen cultuur, behalve dat het de gevolgen van de problemen die hierboven stonden nog verder kan aanscherpen. Wij (u en ik) moeten ons dus hard maken voor het oplossen van die werkelijke problemen. En een hek ergens omheen zetten is geen oplossing. Men klimt over de muur of graaft er tunnels onderdoor. Letterlijk en spreekwoordelijk.

Een oorlog in Syrië of een dictatuur in Iritrea kunnen u en ik niet oplossen. Maar we kunnen nu wel vast nadenken hoe we die ongelijkheid weer op normaal niveau kunnen brengen. Hoe we de macht van banken en verzekeringsmaatschappijen tot normale proporties kunnen terugbrengen zodat er voor iedereen weer een gelijke kans is om te investeren. Hoe we bureaucratie van zorg, ziekenhuizen en zorgverzekeraars en al die toezichthouders weer naar een normaal niveau van vertrouwen ipv controle kunnen terugbrengen. Hoe we kunnen investeren in sociale woningbouw zodat inderdaad ook mijn en uw (klein)kinderen op korte termijn een kans hebben op een eigen plek. En hoe we die afhankelijkheid van Poetingas en Dictatoriale-olie kunnen terugbrengen zodat we zelf weer de regie in de hand kunnen nemen ipv afhankelijk zijn van anderen op wie wij geen invloed kunnen (en willen) uitoefenen. Hoe we in mensen kunnen investeren die van onderaf democratie kunnen brengen in dictatoriale landen in plaats van ontwikkelingsgelden over te maken naar die corrupte regimes. Dit zijn complexe problemen die niet vragen om mensen die alleen maar overal tegen zijn. Het vraagt om meepraten, meedenken, afwegingen maken en keuzes maken. En de schouders er onder. Geen boegeroep langs de zijlijn, stenen gooien of auto’s in de fik steken maar democratisch aan de slag!

Ik ben zelf al ruim 20 jaar ondernemer. Ik heb honderden mensen aan personeel om mij heen gehad met prachtige grote internationale klanten waarmee ik het geld verdiende. Er zijn inmiddels ook andere ondernemers die inzien dat onze maatschappij een andere kant op ontwikkeld moet worden. Ik heb genoeg bakstenen, vervoersblik en vrijetijd en besloten mij in te zetten voor een leefbaarder Nederland, te beginnen met mijn eigen woonomgeving. Deels met divers vrijwilligerswerk, en deels verbonden aan een politieke partij. Die heet GroenLinks, dat weet u. Maar wat mij betreft had dat ook Groen & Sociaal Nederland kunnen zijn. Of Groen & Onafhankelijk, of De Duurzame Vertrouwenspartij of wat dan ook. En vrijheid en veiligheid zijn voor mij ook belangrijk maar dat is niet meer onderscheidend in deze wereld en haalt die ongelijkheid niet weg.

Nogmaals, bedankt voor uw reactie en een gezond en fijn 2016 gewenst.

Harold Halewijn

————————–

De reacties na enkele dagen zijn verbluffend! Het feit dat ik de moeite neem om een gesprek aan te gaan geeft mensen eindelijk de mogelijkheid hun grief te delen. En het geeft mij de mogelijkheid mijn standpunt te delen. Het vervolg op bovenstaande bericht:

Geachte heer Halewijn,
Geweldig dat u zo prompt reageert.
Dank daarvoor. Ik schrijf heel veel naar politici, zowel links- als rechts in het politieke spectrum. Slechts enkelen reageren. En u bent er zeker voor gaan zitten, want het was een zeer uitgebreide reactie.

Ik ben het zeker met u eens dat de liberalisering van enkele collectieve sectoren zowel als de strategische positie binnen de samenleving van banken en verzekeringsmaatschappij,  waardoor deze te veel macht hebben gekregen en genomen, te ver is doorgeschoten.
Aan de andere kant voel ik toch ook wel aan dat bv. de arbeidsmarkt dermate geliberaliseerd diende te worden. Deze zo laten als in Griekenland,  Italië en zeker Frankrijk is niet meer te handhaven. Anders legt Europa het loodje in de concurrentie met de VS  en China.

En met de meeste punten in uw alinea die begint met:
“Ook ik maak mij zorgen” en voor eindigt met:”Zie in deze wereld enz. “
ben ik het met u eens.
Echter dat laat mijns inziens onverlet dat de collectieve middelen primair ten bate dienen te komen van de samenleving die deze heeft opgebracht.
Als daar wat van overblijft, kunnen/mogen ook anderen daarvan meeprofiteren, maar u weet net zo goed als ik dat er niets overblijft.
NL heeft eenstaatsschuld van €478 miljard en groeit met 480 euro per seconde. Ik weet niet hoe hoog de rentelasten daarvan zijn, maar die zullen niet ver van de uitgaven in de zorg afliggen.
Die zorgkosten + andere uitgaven  zullen zeker niet afnemen als er nog eens 200.000 nieuwkomers, zoals Samsom beweerd dat er bij kunnen, bijkomen(die man is volkomen het spoor bijster).
Samsom is overigens precies een van degenen waar ik op doel.
Hem zal het niet raken, net zo min als als al die BN’ers die in optocht voor de TV zo lekker makkelijk en gratuit komen vertellen dat degenen die de grenzen dicht willen hun ‘onderbuik’ gevoelens laten spreken.
Het ‘grappige’ is echter dat ik mensen uit volksbuurten nog nooit de term ‘onderbuikgevoelens’ heb horen bezigen. Het zijn de Job Cohens en de Sharon Gesthuizens die dit praaien en de elite die achter deze subsidiebronnen aanlopen.
De Heinekens, de Pons, de Fentener van Vlissingens,  de Von Lippe Biesterfelds zullen hun rijkdom niet delen en alles wat er tussen hen en de bewoners van volksbuurten inzit zullen weinig pijn hebben, maar het zijn deze laatsten die moeten inschikken, opschuiven en inleveren.
Zij zullen de pijn gaan voelen. Daar kan geen dissertatie van u over wat er zich in de makrowereld afspeelt, iets aan veranderen.

Ook ik wens u en de uwen voor 2016 het allerbeste.

De eerste mail werd afgesloten met het kort schrijven van een naam, de 2e email keurig met adres en telefoonnummer.

Diverse emailberichten van mensen gaan een paar keer heen en weer voordat aan beide zijden wordt besloten dat we het niet eens worden met elkaar maar dat het gesprek in ieder geval op een normaal niveau gevoerd kon worden. En afgesloten met bedankt en succes. Dat succes en de bevindingen van het onderzoek van 11 februari over intimidatie bij raadsleden, moedigt mij aan om ook op social media op zoek te gaan naar reacties die aan mij geadresseerd zijn, of liever gezegd, over mij gaan.

Ik zoek en vind ze op FaceBook en reageer op reacties, voer ‘gesprekken’ en stuur vragen, na van mij door commentaar te zijn voorzien, door naar andere politici die er iets mee kunnen of moeten. Zo probeer ik gesprekken op gang te helpen want als er één ding duidelijk is geworden, achter die bedreigingen en intimidaties zitten ook gewoon mensen. Ontevreden mensen die zich niet gehoord voelen maar wel een mening hebben. Mensen die vaak de inhoud onvoldoende kennen en dus niet weten waarom bepaalde besluiten genomen worden. En mensen met een enorm wantrouwen jegens politici. Natuurlijk lukt het niet bij elk gesprek maar de aanpak kan werken. En ik zie ook in dat je niet alles kunt beantwoorden en dat dit een druppel op de gloeiende plaat is.

Ontkenning

Als vervolg op het Intimidatie onderzoek naar die bedreigingen en mijn positieve ervaringen met het behandelen van kritiek, besluit ik mijn collega raadsleden te vragen naar hun ervaringen met bedreigingen en intimidatie en of er behoefte is om hier eens met elkaar over van gedachten te wisselen. Het antwoord dat ik terugkrijg is dat men er geen ervaringen mee heeft en het dus niet noodzakelijk is er met elkaar over in gesprek te gaan. En eigenlijk is dat antwoord precies de verklaring voor wat ik al een tijdje voel: de brandstichting was vervelend en is als daad veroordeeld maar het heeft de overige raadsleden niet geraakt. Ze vinden het vervelend dat het mij is overkomen maar het is niet hun probleem. En in de wandelgangen van het gemeentehuis vang ik nog een andere opmerking op: zolang niet is bewezen dat die brandstichting iets te maken heeft gehad met het vluchtelingenvraagstuk of een ander politiek onderwerp, besteden ‘we’ er zo min mogelijk tijd aan. (..)

Het gevaar komt niet van de PVV

Veel mensen die ik spreek zien de toekomst voor Nederland pessimistisch in als de PVV in de regering komt. Het idee dat Wilders de nieuwe premier wordt, de grenzen sluit en dat de “angst voor van alles en nog wat” gaat regeren, geeft hen een onrustig gevoel. Ook ik zie een toekomst met de PVV als grootste partij somber in. Maar ik heb een andere overtuiging. Het werkelijke gevaar voor de toekomst van Nederland komt niet voort uit de PVV maar komt van een andere politieke partij. Read More

Eén jaar aardgas vrij – de bevindingen van het elektrificeren van een woning.

Sinds 2007 doen wij in huize De Vriendschap aan energie besparingen. Elk jaar doen wij door middel van een forse duurzaamheidsinjectie (ik spreek bewust niet van geld) een poging om geheel onafhankelijk te worden van fossiele brandstoffen, of toch op z’n minst onafhankelijk te worden van energie leveranciers. Het streven is een 0-op-de-meter voor zowel het gebouw-gebonden energieverbruik als het gebruikers-gebonden energieverbruik. Read More

De dagen na 27 oktober

Zo een hectische dag als 27 oktober wens ik niemand toe. Van minuut tot minuut wordt je geleefd. Je hebt geen tijd voor verwerking of bezinning. Nu is het woensdag 28 oktober en is het huis weer leeg. De auto’s zijn weggehaald. Het is tijd om orde op zaken te stellen.

En dat begint met de voicemail, mail, smsjes, whatsappies, facebook en twitter berichten. Het zijn er honderden, misschien wel duizend. Ik neem de tijd om ze allemaal te lezen of te beantwoorden. Te beginnen met de voicemails en smsjes. De meeste slaan terug op de media handelingen van de dag ervoor. De emails zijn met een enkele uitzondering allemaal bedoeld om mij en het gezin een hart onder de riem te steken. En die uitzonderingen doen mij een glimlach ontlokken. Er zitten verwijtende berichten tussen “het is je eigen schuld”, hele “scheldkanonades” of zeer kritische opmerkingen, verwijzingen naar complottheorieën en andere onzin of verwijzingen naar hypocritisch gedrag omdat wij twee Volvo’s hebben.

Op FaceBook valt het mij op dat er vooral over je wordt gesproken in plaats van met je. Gelukkig krijg ik medestanders die zich opwerpen als verdediging en de scherpe, soms zelfs bedreigende, gesprekken voor mij voeren. Dat doet goed en tot op de dag van vandaag heb ik met enkelen nog steeds contact. Maar het niveau is eigenlijk beschamend en toont hoe we in Nederland blijkbaar afglijden naar een zeer bedenkelijk niveau. We oordelen wat raak, zonder ons eerst eens in de argumenten te verdiepen.

En zo kom je al lezende snel terecht in de diepe met zwarte nevel gevulde grotten van het Internet. Je kent ze als GeenStijl, Fok Forum maar ook de FaceBook pagina’s van Pauw, DWDD, enzovoort. Je hoort en leest natuurlijk wel vaker over de ellende die je op Internet aantreft. Maar het raakt je pas écht als je zelf het onderwerp van gesprek bent.
Sommige berichten heb ik met verbazing gelezen, om een enkeling moest ik hard lachen maar alles bij elkaar kun je de conclusie trekken dat (ver)oordelen veel mensen nog altijd goed ligt. Internet wordt echt als anoniem schreeuwkanaal gebruikt waarbij vooral Twitter de kroon spant, maar ja, dat levert dan wel ruim 300 nieuwe followers op…..

Deze dag en de komende dagen besteed ik tijd aan de verzekering, het regelen van vervangend vervoer, het opruimen van de laatste brandresten en nog vele telefoontjes met familie en bekenden die willen weten hoe het gaat en of ze nog iets kunnen doen. En ook de politie komt nog regelmatig voorbij om wat informatie op te halen of te delen. Maar ook probeer ik weer tijd te besteden aan werk, afspraken en een algemeen dankbericht voor op de website van GroenLinks. Ik laat mij graag voorlichten hoe om te gaan met dat social media geweld. Moet ik de discussie nu aangaan en mij verdedigen of moet ik het laten rusten? Het is een dilemma waar ik nog vaak voor kom te staan. Net zoals de beveiliging van ons huis. Volgens de politie is die aan een uitbreiding toe. Het lijkt noodzakelijk dat er ook camera’s aan de gevel komen te hangen. Maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet. Waarom moet ik nou camera’s ophangen en mijn buren niet? Alleen maar omdat ik volksvertegenwoordiger ben?

Ervaringsdeskundige

Hoewel het nieuws in Nederland al snel weer over andere dingen gaat, weet de media mij in de weken na de brand nog telkens te vinden. De vereniging Raadlid.nu publiceert een interview en RTV-NH belt na twee weken nog eens om te polsen hoe het nu met mij en de politiek in Wormerland gaat. Dagblad Trouw doet een interview in een reeks van ‘dromen’ en NOS Journaal belt voor commentaar naar aanleiding van de onrusten bij gemeenteraadsbijeenkomsten in Geldermalsen. Ook het Reformatorisch Dagblad wil een interview over de wijze waarop wij in Nederland omgaan met moeilijke vraagstukken zoals het vluchtelingenprobleem. Opeens ben je ‘ervaringsdeskundige’. Maar het kost mij de weken na de brand minstens 2 uur per dag, daar had ik toch niet om gevraagd? Het is natuurlijk leuk dat je in de schijnwerpers komt te staan maar er wordt telkens teruggegrepen en gewezen naar die autobranden. Terwijl dat nou net een voorval is dat wij thuis snel willen vergeten. Mijn gezin en ik willen liever vooruit kijken. Wat gaan wij ‘als maatschappij’ in de toekomst nou anders doen zodat we dit soort ellende achter ons kunnen laten?

Gevolgen voor de kinderen

Mette heeft in de eerste weken nog veel moeite met slapen. Ze slaapt nog bij Sorrel en ik slaap dus in haar bed. Ze is bang in donkere delen van ons huis en wil dat daar het licht aan blijft. Wat haar vooral heeft geraakt is de wijze waarop ze door mij wakker werd gemaakt toen de auto in de fik stond voor haar slaapkamerraam. En dat ze van de schrik bijna van de trap is gevallen. Ties laat zich er niet zo over uit maar wij merken wel degelijk dat zijn gedrag anders is. Hij is snel geprikkeld en afgeleid. De goede resultaten aan het begin van het schooljaar gaan over in onvoldoendes en emailtjes van zijn mentor over gedrag, houding in de klas e.d. Vooral dat iemand onze eigendommen heeft vernield heeft Ties sterk geraakt. Daar helpen selfies met bekende Nederlanders niet tegenop. Het geeft ons als gezin wel de mogelijkheid om veel over het voorval en de ontwikkelingen in de wereld om ons heen te praten en een standpunt in te nemen. En als wij in november worden benaderd om een weekend een vluchtelingen gezin uit Syrië onderdak te bieden, vinden we dat dan ook zeer vanzelfsprekend. Het gezin is ruim een jaar in Nederland en de kinderen spreken bijna perfect Nederlands en weten het goed te vinden met onze kinderen. Van de ouders horen wij hun verhaal aan, een verhaal dat niet afwijkt van wat we via de media hebben vernomen. De vlucht door een verwoest land, over de zee, het eindeloos wachten tot je weet waar je aan toe bent. Het is mensonterend. En nog triester is het te horen dat deze mensen zelfs in Nederland worden bedreigd door IS-aanhangers terwijl ze proberen een nieuw bestaan op te bouwen. Het bevestigt ook mijn mening dat wat ik probeer te doen er echt toe doet en noodzakelijk is: wij moeten proberen mensen die vluchten voor oorlog en verdrukking, veiligheid, onderdak en een kans op een nieuwe toekomst bieden. Onze kinderen weten van de ellende in de wereld maar houden tot op de dag van vandaag gelukkig contact met deze Syrische kinderen over de dingen die ze nú hier in Nederland meemaken.

Oplossing op lokale schaal

In de lokale politiek loopt het allemaal niet zo’n vaart. Na de prima colsultatie avond waarin veel inwoners de kans hebben genomen om met ons van gedachten te wisselen in gesprekken of via brieven, nemen wij als raad nogmaals het standpunt in dat Wormerland alleen passend bij de eigen schaal iets voor vluchtelingen wil ondernemen. Geen AZC, geen tentenkamp en zelfs geen noodopvang. Wij verkeren in de gelukkige situatie dat er relatief veel kansen op woningbouw liggen. De bouw ontwikkelingen hebben door de crisis een paar jaar stilgestaan en samen met de woningbouwvereniging en enkele particuliere bezitters wordt er in december een lijst ontwikkeld met bouwplannen voor meer dan 100 extra woningen. Woningen die, al dan niet tijdelijk, zowel voor de al bestaande woningzoekenden zoals jongeren en senioren, als voor vluchtelingen met een status gebouwd kunnen worden. Daarmee denken wij de overbelasting van de AZC’s te kunnen verminderen. Maar dan moeten die woningen wel snel gebouwd worden……

Het politie onderzoek

Twee weken na de brandstichting word ik gebeld door een man die verward overkomt. Hij verklaart meer te weten maar wil er ook weer niets over zeggen. Hij zegt dat hij uit Wormer komt en de mensen kent die de brand op hun geweten hebben. Ik voer ruim 10 minuten het gesprek met hem tot hij plotseling ophangt en ik alleen achterblijf met een telefoonnummer. De politie neemt het serieus en zal onderzoek verrichten. Voor mij klinkt dit als een lichtpuntje want twee weken na de brand heeft de politie nog geen enkel aanknopingspunt. Ook de lijst met namen van mogelijke verdachten heeft niets opgeleverd. Maar na enkele dagen blijkt dat deze verwarde man een bekende is van de politie en wel vaker allerlei zaken heeft beweerd.  En zo komt het onderzoek niet verder en blijf ik weer met allerlei twijfels zitten.

Vertrouwen

In november komt het televisieteam van EénVandaag nog eens langs. Ze maken een interview dat begin januari zal worden uitgezonden. Het onderwerp draait om de vraag of ik nog vertrouwen heb. Vertrouwen in de mensen om mij heen, in de directe omgeving. En natuurlijk in mijzelf.
In de uitzending loop ik samen met de verslaggever door het dorp en doe ik een uitspraak over hoe ik nu op sommige dingen terugkijk. Vooral een uitspraak van een buurtbewoner dat ik er zelf om heb gevraagd blijft daar een beetje in hangen. Die uitspraak sterkt ook mijn vermoeden dat de tip over onze auto’s, over waar wij wonen en dat wij de dag vóór de brand juist thuis waren gekomen van vakantie, uit het dorp moet zijn gekomen. Díe kennis over ons heeft iemand nodig gehad om tot de daad over te gaan. Bewijzen kan ik het niet, de politie ook niet. Maar je kunt je voorstellen dat je vertrouwen dan wel op de proef wordt gesteld.

Intimidatie

Behalve raadslid ben ik ook voorzitter van het bestuur van het dorpshuis in Oostknollendam. Het Dorpshuis is het sociale hart van ons dorp en biedt onderdak aan vele verenigingen en activiteiten en draait volledig op vrijwilligers. Met de buurman van het dorpshuis heb ik regelmatig een discussie over een fietsenrek. Hij irriteert zich aan dat rek omdat het het uitzicht zou belemmeren vanuit de onbewoonde woning die hij te koop heeft staan. Als tegemoetkoming haal ik regelmatig het rek weg maar bezoekers zetten het soms weer terug. Zij moeten immers toch hun fiets ergens neerzetten? Als ik begin december ‘s-middags langs het dorpshuis rijd zie ik dat één van de fietsenrekken is gemolesteerd. De bovenkant van het rek is er zorgvuldig met een slijptol vanaf gehaald. Ik heb onmiddellijk mijn vermoedens en bel de buurman op. Hij bekent meteen. “Ik heb je gewaarschuwd dus nu is het opgelost en opgeruimd”. Ik ben verbouwereerd en meld hem dat dit natuurlijk niet kan, dit is geen vorm van overleg maar eigen rechter spelen. “Och, de volgende keer doe ik het weer” besluit hij. Normaal ben ik niet gauw van mijn stuk gebracht maar nu is er echt een grens overschreden. Ik rijd onmiddellijk naar het politiebureau om aangifte te doen van vernieling en intimidatie. De politie neemt het serieus op en voegt deze aangifte bij de aangifte van de brandstichting. “Er zou een verband kunnen zijn…..”.

Nieuwe energie

In deze periode worden er meer raadsleden in Nederland bedreigd. Het leidt zelfs tot een onderzoek waarvan de resultaten op 11 februari worden gepubliceerd. 7 procent van de raadsleden overweegt te stoppen met het raadswerk als gevolg van intimidatie en bedreigingen. En natuurlijk staat de telefoon die dag weer roodgloeiend. De pers wil van mij weten hoe ik over de resultaten van dat onderzoek denk, of ik ook overweeg of overwogen heb te stoppen. Die ochtend ben ik weer de headline van het nieuws. Met als gevolg dat ik ’s avonds word uitgenodigd voor een kort interview in het televisieprogramma van Jinek. Als ‘media-ervaringsdeskundige’ probeer ik nu zelf wat meer lol aan zo’n televisieoptreden te beleven. De inhoud van het gesprek gaat helaas weer over die brand, weer terugkijken op wat is gebeurd in plaats van te spreken over wat we er aan gaan doen. Maar het korte gesprek dat ik vooraf met Plasterk voer is beter, het gesprek met Gers Pardoel over hoe je hits maakt geeft een verdieping en het biertje/bitterballetje achteraf met Eva Jinek en Sascha de Boer geven de kans om echt over bedreiging, intimidatie maar vooral ook over leuke dingen te praten. Bij mij ontstaat het idee om die intimidatie en bedreigingen om te buigen in positiviteit. Ik vind nieuwe energie in het met mensen in gesprek gaan over de rol van politici, de problemen en angsten waarmee burgers geconfronteerd worden en de negativiteit die velen uitspreken en uitstralen op sociale media.

In tijden van crisis moet je niet blijven sleutelen om het beter te maken. Stoppen, weggooien en opnieuw beginnen. Dat is change!

Gisteren keek ik naar een interview met Nigel Farage, de leider van UKIP die zijn anti-Europa lobby voert in Groot Brittannië. In tegenstelling tot onze eigen Geer Wilders heeft Farage wél inhoudelijke argumenten waarom hij tegen de EU is en waarom hij wil dat GB uit de EU stapt. Hoge kosten, gebrek aan democratie, opgelegde wet- en regelgeving. Het zijn de bekende ingrediënten van eurosceptici. En al luisterende deed mij dit denken aan een stukje tekst dat ik enkele jaren terug opschreef. En dat draait om de volgende tweet die ik in november 2011 uitstuurde:

Ik heb dat artikel er nog eens bij gepakt. Het is een IT artikel maar ik heb het aangepast door enkele woorden te vervangen of te verdraaien waardoor het een mooie weerspiegeling is van de huidige situatie.

“In tijden van crisis moet je niet blijven sleutelen om het beter te maken. Stoppen, weggooien en opnieuw beginnen. Dat is change”.

Wij leven op dit moment in een economisch slechte periode. Het gaat alleen nog maar over bezuinigingen, minder, minder, minder en het faillissement van Europa. Bedreigingen zullen we het maar noemen. En ik heb geleerd dat achter elke bedreiging een kans zit. Maar je moet hem zien.

Stel dat je politicus bent en je hebt de verantwoordelijkheid voor een belangrijk maatschappelijk probleem (vluchtelingen, zorgstelsel, werkgelegenheid, e.d.). Een probleem dat al vele jaren speelt. Ooit heeft iemand een wet bedacht die handvatten moest bieden voor dat specifieke maatschappelijke probleem. Maar in de loop der jaren is de wet niet meer goed hanteerbaar en een verzameling spaghetti geworden als gevolg van nieuwe wensen uit de samenleving, van nieuwe kabinetten en door nieuwe inzichten. Wat doe je dan?

De meeste politici, ook kamerleden, blijven sleutelen en schaven want, zo stellen zij, het is ondoenlijk om het op een andere manier te doen. Vergelijk het met het telkens opnieuw voorstellen van nieuwe bezuinigingen (pleiters plakken) terwijl men de oorzaak en de oplossing van het probleem maar voor zich uit schuift. Hoe zou je “stoppen, weggooien en opnieuw beginnen” kunnen toepassen op het Pensioenakkoord? Of de CO2 of BPM belasting voor auto’s, het vluchtelingen probleem en de EU? Mark McDonald, een vooraanstaand onderzoeker en publicist van Gartner noemt het een vorm van Creative Destruction. Hij zegt dat het doel van creative destruction moet zijn het vernietigen van bestaande manieren van werken om daarmee middelen, tijd en geld vrij te maken om nieuwe dingen te kunnen doen. Eerst moet je stoppen met de dingen die je doet voordat je opnieuw kunt beginnen. Overigens is de term Creative Destruction ooit beschreven door Karl Marx en Joseph Schumpeter waarbij de laatste het uitlegde als een methode om economische vooruitgang te verkrijgen door radicale innovatie.

Ik zal je een IT voorbeeld geven. In één van de bedrijven waar ik een interim klus heb gedaan, was een team systeembeheerders verantwoordelijk voor het oplossen van incidenten in de infrastructuur. De infrastructuur was dermate complex dat het aantal incidenten dat dagelijks binnenkwam te veel was voor de beheerders. Men liep al maanden achter de feiten aan en incidenten bleven daardoor te lang openstaan wat ontevreden klanten en derving van inkomsten tot gevolg had. Crisis dus. Normaliter zou de manager van de afdeling ervoor kiezen om gewoon méér beheerders aan te stellen (=kosten verhogen). Of hij zou ervoor kunnen kiezen de hele infrastructuur te vervangen waardoor de complexiteit zou afnemen. Maar dat zou een enorm project opleveren dat niet op korte termijn kon worden gestart. Overigens zou ook het rekruteren en het inleren van nieuwe beheerders een lange tijd duren terwijl de business nú verandering eiste.

Ik stelde een creatieve en radicale methode voor: van de een op de andere dag stoppen met het oplossen van alle oude incidenten (honderden!). Afsluiten, archiveren en niet meer naar kijken. Nieuwe meldingen werden nog wel aangenomen en zouden binnen de SLA worden opgelost. Boze ontevreden klanten werden door mij persoonlijk bezocht en ik legde de situatie aan hen uit. Dat leverde veel begrip en goodwill op, dat overigens alleen uitbetaald werd als deze aanpak ook daadwerkelijk tot beter resultaat zou leiden. En dat deed het. Door de vrijgekomen resources ging het hele team aan de slag met Problem Management en Change Management. Binnen enkele weken nam het aantal nieuwe incidenten scherp af en binnen 2 maanden was het incident management proces onder controle en werden SLA’s weer behaald. De klanttevredenheid steeg weer. En als bijvangst waren de 20 tijdelijk ingehuurde dure krachten niet meer nodig. Het bespaarde dus ook nog eens geld.

Stel je nu eens voor dat de IND en het COA morgen besluiten dat de huidige manier van opvang van vluchtelingen radicaal anders moet. De AZC’s worden gesloten en de vluchtelingen worden overgedaan aan gemeenten. De woningwet wordt tijdelijk buiten gebruik gesteld zodat gemeenten de vrijheid krijgen om alternatieve (semipermanente) woonruimte te creëren. De IND gaat zich alleen nog bezig houden met de intake en het selecteren van aanvragen en stuurt mensen terug die niet aan de criteria voldoen. Wat zou dit opleveren?

Een ander IT voorbeeld. Een relatie van mij vroeg mij om raad bij de stappen die hij moest ondernemen om klanten van een bepaald applicatie platform te laten migreren naar een nieuwe omgeving. Hij had in de voorbije jaren zijn klanten herhaaldelijk geadviseerd om upgrades uit te laten voeren maar daar waren telkens diverse redenen voor om dat besluit uit te stellen. Het platform waarvoor hij verantwoordelijk was kon niet langer onderhouden worden en de verouderde applicatie die in eigendom was bij de klanten kon niet zondermeer over gezet worden op een nieuw platform. Hij voorzag grote kosten en vele discussies over wie de migratie moest betalen. Ik gaf hem een simpel maar duidelijk antwoord. Zeg de overeenkomst met de klanten per direct op en geef hen de kans om binnen 12 maanden een alternatief te zoeken. Heeft de klant niet het initiatief genomen, jammer, dan vervalt de service. Het zou de belastingdienst, het UWV of de SVB kunnen zijn…….

Er is lef voor nodig om zo’n creatieve en/of radicale methode toe te passen. Het heeft ook wel iets met strategie te maken: kiezen wat je NIET doet. En daar dan duidelijk over communiceren. Van pappen en nathouden wordt niemand gelukkig. Ik heb in al die jaren nog geen bedrijf of instelling zien omvallen die het aandurfde om dit soort creatieve en radicale besluiten te nemen.

Terug naar Nigel Farage en de Europese Unie. Onze politieke leiders moeten ophouden met roepen (en dreigen) dat ze er uit willen stappen. Of dat ze willen schaven aan oude regels omdat de huidige regels niet meer gewenst zijn. Nee, ze moeten het lef tonen om met een ontwerp te komen voor EU 3.0. Een opnieuw uitgevonden Europese Unie die op basis van gelijkheid (mensenrechten, respect voor elkaars mening en cultuur), en verenigd, dus iedereen deelt mee en speelt mee in de huidige uitdagingen waar we voor staan (economie, vluchtelingen, milieu). Zeg de EU per 1 januari 2017 massaal op met als doel om vanaf die datum aan een nieuwe toekomst te gaan werken. Het vraagt visie en daadkracht.

Het zijn strategische keuzes die je zult moeten nemen om de behoefte aan samenwerking en stabiliteit op korte en langere termijn te blijven waarborgen. En enig pragmatisme en lef is benodigd om creatieve vernietiging toe te passen. “In tijden van crisis moet je niet blijven sleutelen om het beter te maken. Stoppen, weggooien en opnieuw beginnen. Dat is change”. Het klinkt kort door de bocht, maar soms moet je kort door de bocht om iets te kunnen bereiken. En uit chaos worden de mooiste dingen geboren.

Een dagje pers voor de democratie

Dinsdagochtend 27 oktober, 04:30.

Ik doe geen oog dicht. Niet alleen omdat ik onrustig ben, ik zie ook telkens de telefoon, die naast mij ligt, overgaan. Er komen smsjes binnen met het verzoek om contact op te nemen met journalisten, om terug te bellen. Ik ben het nieuws deze ochtend, dat is wel duidelijk.

Om 7 uur is iedereen uit bed. De telefoon gaat weer. Een verslaggever van het NOS Journaal wil graag langskomen, of dat kan? “Ja hoor, ik zie je wel verschijnen”. Terwijl we aan tafel gaan zitten voor het ontbijt zie ik buiten voor de deur een auto stoppen van RTV-NH. De dame neemt haar camera op de schouder en begint met het filmen van de beide uitgebrande auto’s. Er loopt ook een fotograaf rond te struinen en dus besluit ik om maar even naar buiten te gaan. Maar eerst leg ik de situatie voor aan de rest van het gezin: “Wat willen jullie dat ik nu doe? Moet ik stoppen met de gemeenteraad en alle mensen wegsturen?”. Het is ons allemaal duidelijk wat er vannacht is gebeurd en waarom dit misschien is gebeurd. Iedereen vindt dat ik me niet moet laten kennen en dat ik gewoon moet doorgaan met de goede dingen. Dan sta ik op van de ontbijttafel en ga naar beneden.

De dame van RTV-NH wacht nog op een collega. We praten wat over wat er die nacht is gebeurd. En dan staat de NOS journalist met microfoon voor mijn snufferd. Of ik live in de radio uitzending wat kan zeggen over de gebeurtenissen. Buren rijden langs op weg naar hun werk en stoppen even om mij succes te wensen. Een andere buurvrouw wurmt zich om mij en de radiojournalist heen en gooit een kaartje in de bus. Ze zegt dat zij het nieuws net om 7 uur heeft gezien bij GoedeMorgen Nederland en erg geschrokken is.

Terwijl ik de radioverslaggever buiten te woord sta, brengt Sorrel mij een broodje en neemt samen met Mette afscheid. Mette gaat niet naar school, is te moe en nog aangedaan en zal de dag bij buurvrouw Marijke doorbrengen. Sorrel leent de auto van een andere buurvrouw en gaat naar haar werk. Ties komt er ook achteraan, pakt zijn fiets en gaat naar school. Ik vraag aan de beide journalisten of ze misschien koffie willen. “Graag!”. Als ik boven het koffie apparaat aanzet gaat de telefoon. Het is Kim van televisie programma Pauw, of ik zin heb om vanavond in de uitzending te komen. Ze weet nog niet precies hoe de uitzending vormgegeven zal worden dus we spreken af dat we later op de dag nog even contact hebben. Meteen dient zich het volgende telefoontje aan, een journalist van de Volkskrant wil straks langskomen. Ik zie dan dat er ook vele Whatsapp berichten, SMSjes en Voicemails zijn. Ik kan ze niet allemaal nu beantwoorden.

Ik maak twee koffie en breng deze naar beneden. De NOS journalist meldt dat zijn collega’s van het TV journaal ook onderweg zijn. Ondertussen belt partijvoorzitter Majolein Meijer van GroenLinks om mij succes te wensen en verbindt mij door met Jesse Klaver. We bespreken de situatie en wensen elkaar succes. De telefoon in mijn broekzak trilt onophoudelijk maar ik heb geen tijd om op te nemen. Burgemeester Tange komt pols hoogte nemen. We spreken de situatie door, ook met het oog op de informatie avond die we vanavond willen houden. De veiligheid is nu het belangrijkste maar ik druk hem op het hart dat de avond juist nu moet doorgaan. “Wij moeten ons niet laten intimideren.”

Rond een uur of 10 komt mijn moeder. Die is door het nieuws gealarmeerd en denkt dat ze mij wel even kan helpen in deze hectische situatie. Ik heb zelf nog geen koffie gedronken dus zij maakt een kop koffie voor mij terwijl ik diverse mensen buiten te woord sta. Inmiddels is de politie ook gearriveerd. Zij zetten de straat af en beginnen met een groep aan hun onderzoekswerk.

De cameraploeg van het NOS journaal met verslaggever Ardy Stemerding hebben zich gesettled op het het schoolplein en leggen alle vorderingen van de politie minutieus vast. Als ik een momentje voor mijzelf heb, zet ik de televisie aan om zelf het journaal te bekijken. Buiten doet Ardy live verslag van het onderzoek van de politie. Ik begin me nu te beseffen wat mij allemaal overkomt. Een gevoel van woede maar toch ook verslagenheid begint zich meester te maken. Maar lang kan ik zo niet blijven zitten, de telefoon gaat weer. Ardy wil mij voor de camera en ook de Volkskrant journalist is gearriveerd. Die had netjes gebeld dus is nu als eerste aan de beurt. Wat zou ik nu graag een secretaresse hebben gehad…….

Als ik beneden met de verslaggever van de Volkskrant praat wordt ik weer gebeld. Het is EenVandaag. Of zij een verslaggever mogen langs sturen die met de NOS cameraploeg een opname mogen maken. “Ik zie ze wel verschijnen”, geef ik als antwoord. Tussendoor staat eerst nog een cameraploeg van de Telegraaf voor de deur en komt SBS6 nog opnames maken. De SBS6 cameraman kent mij nog van de opname voor HartvanNederland waarin Vincent Koerse op een bakfiets door Noord-Holland gaat om stemmen voor de provinciale verkiezingen te verzamelen. “Dat waren leukere tijden!” is zijn nuchtere commentaar op deze situatie.

Rond 12 uur staat burgemeester Tange met wethouder Fens weer voor de deur. De bijeenkomst voor vanavond is geregeld, er wordt extra beveiliging ingezet en er wordt uitgeweken naar de brandweercentrale. Hij zal straks een persconferentie geven en heeft later op de dag nog een overleg met de andere fractievoorzitters. “Ik zal proberen daarbij aan te sluiten, al is het maar om even te kunnen vluchten uit deze hectiek”. Antwoord ik hem.

Ik maak tijd vrij voor de rechercheur. Hij wil natuurlijk een verklaring opnemen en ik ben er eigenlijk wel blij mee. Dan kan ik even rustig zitten met een kop koffie en de telefoon uit. We nemen de situatie door en hij zal de verklaring later via de mail naar mij toesturen. We maken nog een grapje waar ik die verklaring moet ondertekenen want naar het politiebureau in Zaandijk gaan, is een lastige opgaaf nu. “Geen punt, ik kom gewoon bij je langs”.

“Aanslag op de democratie”

Rachel van Pauw belt. Zij heeft het overgenomen van Kim en belt om nog even af te spreken voor vanavond in de uitzending. Ik vertel haar dat ik vanavond naar de raadsbijeenkomst ga dus dat zij dan maar wat moet regelen met vervoer. We spreken af dat we rond zes uur nog even contact hebben. Dan staat de ploeg van EenVandaag op het schoolplein. Ik word inmiddels bekend met het riedeltje dat ik telkens afdraai. Maar als de verslaggever mij wat prikkelt doe ik de uitspraak:”Als het werkelijk is wat het is, is het een aanslag op onze democratie en dan moeten jij en ik daar vandaag tegen in verzet komen!“. De #kominverzettegenhaat hashtag is geboren!

Dan belt NieuwsUur. Of ik vanavond in de uitzending van 22:00 kan komen in Hilversum. Ik vertel ze dat dat niet zal gaan omdat ik eerst nog  naar de consultatie bijeenkomst moet en ook om 23:00 heb beloofd naar Pauw te gaan. Als ik de telefoon neerleg realiseer ik mij dat iedereen wel met mij wil praten. Misschien ook wel DWDD? Dat vinden wij thuis allemaal een leuk programma. En alsof de duvel het hoort, wordt ik direct gebeld door Anne Stokvis van DWDD. Of ik vanavond in de studio wil komen, het is dan het hoofd-item. Ik vertel haar dat ik dat wel wil maar dat ik ook al een afspraak heb met Pauw én dat ik die bijeenkomst wil bijwonen. Anne zegt dat dat allemaal wel te plannen is maar vertelt er ook bij dat ik niet 2 afspraken mag maken met publieke programma’s. Pardon? “Ik heb alleen maar twee afgebrande auto’s en een hoop gedoe. Regelen jullie zelf maar onderling hoe je het wilt, je kent de voorwaarden: 20:00 in Wormer en uiterlijk 22:00 uur kun je me weer ophalen!”. Ze gaat het regelen.

Ik besluit om de boel te ontvluchten en krijg een lift van buurvrouw Marijke naar het gemeentehuis als ondertussen de auto’s worden weg getakeld, natuurlijk onder toeziend oog van Ardy en zijn cameramensen. Maar ook hij staat op het punt z’n spullen te pakken om op tijd bij de persconferentie op het gemeentehuis te zijn. Daar staan inmiddels heel wat communicatie auto’s met onrustige verslaggevers er omheen.

Op het gemeentehuis zit ik even in een rustig hoekje en kan ik wat berichtjes beantwoorden op mijn smartphone. En natuurlijk praat ik wat bij met collega raadsleden die er ook zijn en met de griffier. Met enkele mensen bespreek ik het plan om vanavond uitgebreid voor de televisie te komen. Ik heb het idee inmiddels opgevat om het gezin mee te nemen naar DWDD als afleiding en misschien om ook een woordje te doen. Tange vindt dat een goed idee; “het is een prima manier om zo deze vervelende dag te verwerken”. Wel wordt de tip gegeven om na te denken over een persvoorlichter die mij kan helpen. Ik herinner mij dat Marjolein Meijer van GroenLinks mij dit vanochtend als optie heeft aangeboden. Ik bel haar en zij regelt dat Yara mij zal ondersteunen.

Als rond 16:00 uur DWDD terugbelt met de opmerking dat alles geregeld is, maken we de afspraak rond. Wij komen met z’n vieren aan tafel voor een gesprek met Mathijs van Nieuwkerk. De taxi haalt ons rond half 6 op, er is eten in de studio voor ons geregeld. Na het item zal de taxi mij naar Wormer brengen zodat ik de bijeenkomst gewoon kan bijwonen. Deze wacht tot ik klaar ben en brengt mij dan weer terug naar de studio van Pauw zodat ik op tijd ben voor de uitzending van 23:00 uur. Ik wil graag dat er een persvoorlichter bij aanwezig is. Dat is geen probleem dus ook die afspraak bevestig ik naar Yara die dan al in de trein zit onderweg naar Amsterdam. Wethouder Saelman wil mij wel terug brengen naar Oostknollendam maar ik adviseer hem dat niet te doen. “Volvo’s zijn ongewenst in Oostknollendam…..”. We kunnen er om lachen.

Rond half vijf is iedereen weer thuis en ik leg het plan voor om samen naar DWDD te gaan. Dat idee valt goed. Sorrel regelt nog wat met de buren zodat zij morgen met een geleende auto naar haar werk kan. Als we in de taxi onderweg naar Amsterdam zitten, belt Rachel van Pauw weer. Zij meldt mij dat alles geregeld is en dat de taxi mij vanavond zal ophalen. Maar als ik haar vertel dat wij al in de taxi zitten onderweg naar DWDD wordt ze boos. “Je mag niet in twee uitzendingen tegelijk.  Daar hebben wij regels voor en toch een afspraak over gemaakt?”. “Sorry, Rachel maar ik ben niet bekend met jullie manier van werken en wil ook niet onderdeel zijn van jullie probleem. Dus zoek zelf maar een oplossing”. Ze denkt even na en antwoordt dan dat we maar gewoon moeten komen.

DWDD is leuk. Hoewel we geen van allen een hap door de keel krijgen, is de belangstelling prima. Mathijs stelt ons gerust, maakt nog wat grapjes en wenst ons plezier. We gaan allemaal langs de grime en ik bespreek met Yara  hoe het gesprek mogelijk kan lopen. Tips die zeker handig zijn want je wordt onder vuur genomen!

Sorrel, Ties en Mette blijven in de studio zitten en maken de hele uitzending mee. Selfies maken met Erben Wennemars is ook leuk. Ik ga met Yara met de taxi weer terug naar Wormer om de consultatie avond in de brandweer kazerne bij te wonen. Bij aankomst lijkt het wel een belegering. Een enorme hoeveelheid pers- en verbindingauto’s staan voor de brandweerkazerne geparkeerd. Er loopt politie rond maar wij mogen doorrijden tot de voordeur. Daar staan mijn collega raadsleden de mensen op te vangen die naar binnen willen. Iedereen wordt persoonlijk welkom geheten en naar de naam gevraagd. In plaats van 120 belangstellenden zullen er die avond 408 mensen aanwezig zijn. Als ik de grote ruimte binnenloop stormen de camera’s en verslaggevers op mij af. Ik probeer ze te ontlopen en doe hier een daar een praatje met een bekende. Dan geeft Yara mij de tip om gewoon tussen het publiek te gaan zitten zodat de journalisten mij niet verder kunnen lastigvallen. Naast één van de weinig nog vrije stoeltjes zit een bekende uit mijn dorp. We praten wat waarbij ik mij verontschuldig voor het feit dat hij nu ook op de foto wordt gezet. Het is een gekkenhuis. Gelukkig verloopt de avond verder goed. Iedereen kan zijn/haar woordje doen waarbij de uitsmijter gelukkig aan het eind komt als Fleur (ook uit Oostknollendam) ontwapenend mededeelt dat het toch fijn zou zijn als de vluchtelingen ook kinderen en een goede trainer meebrengen want dat is goed voor de voetbalclub in Oostknollendam! Super.

Het NOS Journaal van 20:00 uur geeft een samenvatting van de dag met een kijkje op de bijeenkomst in de brandweerkazerne. Ook heeft VVD leider Zijlstra een kogelbrief ontvangen en geven andere Haagse politici een reactie op wat er deze dag is gebeurd.

Angst voor het onbekende

Na afloop van de bijeenkomst praat ik nog met enkele mensen in de zaal. het was immers de bedoeling om het gevoel over vluchtelingenopvang te peilen bij bewoners. Zo spreek ik onder andere met een vader en zijn zoon die zich beide zorgen maken over de kans op werk voor zijn zoon in de toekomst. Ik beluister de argumenten en deel dan mijn gevoelens op dat onderwerp: “Ik ben zelf ondernemer. Denk je nu werkelijk dat ik iemand in dienst neem die mijn taal niet spreekt, of de taal van mijn klant niet spreekt, niet begrijpt hoe mijn klant zaken met ons wil doen of niet de juiste opleiding heeft?”. Zij knikken beide van nee. “Maar denk je dat ik jou aan zou nemen als jij met een petje op naar mijn klant toe gaat, of als jij de wens van mijn klant niet begrijpt omdat je je schoolopleiding niet hebt afgemaakt? Ik kies dan degene die het beste is.” Ze begrijpen het. De vader besluit het gesprek dat hij gewoon wat angst heeft voor dingen die hij niet goed kan plaatsen of waarmee hij nog geen ervaring heeft. Na nog wat gesprekjes besluiten Yara en ik om weer in de taxi te stappen en naar Amsterdam te rijden.

In de auto praten we nog wat na, ook samen met de chauffeur. Die heeft een andere mening over het vluchtelingen onderwerp en is dus kritisch. Hij corrigeert een enkele uitspraak van mij die hij vandaag heeft gehoord op de radio. Ook goed om te horen en ik neem zijn tips ter harte. Als ik boven in de studio bij Pauw kom maakt Ties net een selfie met Frans Bauer en ligt Mette te slapen op de bank. Het is inmiddels over tienen. Bij Pauw herhaalt het riedeltje zich weer. Ik ga weer naar de grime en praat even met Alexander Pechtold over het voorval. Jeroen Pauw schudt een hand maar toont verder geen belangstelling. Rachel spreekt de uitzending met mij door. Ik zit niet aan tafel maar op de bank. De uitzending zal met mij beginnen en daarna zullen Pechtold en Schneiders, de burgemeester van Haarlem en ook slachtoffer van intimidatie, het gesprek verder voeren. Ik zak in en heb grote moeite mijn ogen open te houden en het gesprek te volgen. Vooral het stuk met Frans Bauer is saai. Na afloop verdwijnen wij meteen naar beneden. Ik bedank Yara voor haar hulp en stap met het gezin in de taxi die ons snel naar huis brengt. Het is al na 12 uur als we thuis komen. Mette gaat weer bij Sorrel slapen, zij durft nog niet in haar eigen bed, Ties verdwijnt wel naar zijn eigen kamer en ik neem het bed van Mette. We slapen allemaal als een blok. Deze dag is eindelijk voorbij.