De indian summer 2016 is voorbij en ik heb een lange periode achter mij liggen waarin ik goed heb kunnen nadenken en evalueren wat de gevolgen zijn geweest van deze gebeurtenissen.

Materieel

Dit is het minst belangrijk voor ons geweest maar altijd één van de eerste vragen die mensen je stellen: het zal je wel veel geld gekost hebben. Ja, het heeft ons best veel geld gekost. Natuurlijk waren de auto’s verzekerd maar een uitgekeerde dagwaarde is natuurlijk heel wat anders dan een commerciële verkoopwaarde. Alles bij elkaar is de financiële schade bijna 30.000 euro geweest bestaande uit waardeverlies, belastingen, beveiliging en verliezen.

Vertrouwen

Sorrel en ik zijn kritischer en selectiever geworden tegenover andere mensen en met wie wij nog wensen om te gaan. Voor de brand kon ik redelijk veel geduld opbrengen om mensen voor mijn ideeën te winnen. Nu is dat minder. Mensen die ons niet (meer) aanstaan vermijden wij, we doen geen uiterste poging meer om ‘vrienden’ te worden. Het heeft er bijvoorbeeld toe geleid dat mensen ‘ontvriend’ werden in sociale media terwijl je daar toch best jarenlang een goed contact mee had, ook face-to-face. Het heeft alles te maken met vertrouwen, of beter; respect. Je hoeft niet achter onze opvattingen te staan maar als onze opvattingen niet gerespecteerd worden en ons zelfs verweten worden; hoepel dan lekker op.

Politie onderzoek

En ook het vertrouwen in de politie is niet beter geworden, hoewel die mensen zonder twijfel hun stinkende best doen. De eerste maanden werd ik redelijk op de hoogte gehouden van de vorderingen naar het zoeken en aanhouden van verdachten. Ik heb zelf lijstjes met namen moeten maken en via de recherche heb ik gehoord dat een enkeling ook werkelijk gehoord is. Maar het zoeken naar camerabeelden die bijvoorbeeld boven bruggen en langs de wegen hangen, het zoeken en uit peilen van telefoons, allemaal erg CSI achtig, maar het leverde niets op. Waarbij vooral onze privacy wetgeving de opsporingsmogelijkheden behoorlijk belemmeren! Het laatste bericht van de politie is een emailbericht van 7 maart met twee meldingen:

1. Persoon V.L die belde op 17 februari is nog niet bezocht en wordt binnenkort aangelopen……
2. De aangifte tegen S. wegens vernieling fietsenrek/intimidatie (2 december) is nog niet opgevolgd. Gaat nog wel gebeuren maar door werkdruk……

Ik heb na dit bericht de moed maar opgegeven. Sorrel heeft recentelijk nog wel haar frustratie hierover geuit bij de wijkagent. Het heeft nog niet tot herstel van vertrouwen geleid.

Politieke motivatie

Ik moet er vanuit gaan dat deze aanslag een politiek motief had. Er is immers geen ander motief bekend geworden uit het onderzoek. Mijn motivatie om met de lokale politiek verder te gaan is niet verandert. Ik wil mij nog steeds graag inzetten voor lokale vraagstukken en doe dat ook nog met volle overgave. Maar op het vluchtelingendossier ben ik wat gereserveerder geworden. Ik heb nog een keer een serie technische vragen gesteld aan het college om inzage te krijgen in de vorderingen naar die woningbouwlocaties en concrete bouwplannen. Maar ik laat het liever over aan mijn collega raadsleden om in de openbaarheid over dit onderwerp te discussiëren. En het valt mij op dat er  door de overige raadsleden nauwelijks doortastend wordt nagevraagd, laat staan druk wordt uitgeoefend op het behalen van resultaat. Is er toch ergens latente angst aanwezig? Tot op heden is er nog geen baksteen omver geworpen of nieuw gemetseld en geen enkele vergunning verleend aan particulieren die met initiatieven kwamen voor semipermanente opvang.

In januari 2016 sprak ik met enkele vertegenwoordigers van GroenLinks uit andere gemeenten. Zij vroegen mij of ik mij kandidaat wilde stellen voor de landelijke verkiezingen. In de regio ben ik inmiddels in meer of minder mate een BN-er. Het idee leek mij vanzelfsprekend en ik beloofde erover te gaan nadenken. Ook Sorrel vroeg er herhaaldelijk naar toen GroenLinks de kandidatenprocedure in april lanceerde. Maar na het lezen van het boek Pluche van Femke Halsema begon ik te twijfelen. Is dat wel de wereld waarin ik mij thuis voel? Zou ik kunnen samenwerken met Haagse politici? Ik heb een paar meetups met Jesse Klaver bijgewoond en diverse mensen waaronder Jesse (kort) gesproken en uiteindelijk de conclusie gedeeld die Femke zo treffend omschrijft:

“Al die jaren ben ik parlementariër met hartstocht: de debatten, het minutieuze ontleden van wetgeving en de zorgvuldige demontage van kabinetsbeleid hebben mijn liefde en enthousiasme. Evenveel houd ik van de meer abstracte, intellectuele discussies over de toekomst van progressieve politiek, over tekortkomingen van ons democratisch bestel, over populisme of over de rechtsstaat. 

Dat geldt minder voor partijpolitieke activiteiten of de campagnestrijd. Ik deel niet in de emoties waarmee een partijlidmaatschap voor veel partijleden is omgeven. ……. Een partij is enkel een voertuig voor overtuigingen, geen levend organisme.” En verder: “trouw ben je aan je opvattingen en aan je vrienden en familie maar niet aan een politieke organisatie.”

De passage uit het boek bevat nog meer tekst maar het belangrijkste is dat het precies mijn gevoel beschrijft. Wat ik doe vind ik leuk en er is nog een verdieping mogelijk de komende jaren. Maar de strijd voor de partij is niet helemaal mijn ding. Ik wil mij niet (meer) verbinden met een organisatie op deze wijze. Ik wil wel blijven strijden voor mijn opvattingen en dat kan prima als GroenLinks (raads)lid. En notabene, ik ben zelf een leider (ondernemer, directeur, visionair) en minder geschikt als volger. Dat zal altijd gaan botsen, daar ben ik gewoon te recalcitrant voor.

Werk en ondernemen

In de zomer van 2015 deed ik een leuke advies klus voor een beursgenoteerd bedrijf. Ik adviseerde het bedrijf een nieuwe ICT strategie op te stellen waarbij de business de leiding zou nemen en de ICT afdeling facilitair zou zijn. De ICT Manager had zijn bedenkingen en besloot uiteindelijk vlak voor de kerstdagen zijn baan op te zeggen. De directie belde mij redelijk in paniek op en vroeg of ik interim het management op mij wilde nemen en tegelijkertijd die nieuwe ICT Strategie kon opstellen en implementeren. Dat leek mij wel wat en met de ervaringen die ik als interimmer heb ging ik begin januari voortvarend van start. Maar na twee weken barstte de bom: ondanks mijn goede contacten met de vele business eigenaren, was er op de werkvloer geen vertrouwen in mijn aanpak en besloot ik in goed overleg om de opdracht terug te nemen. Enkele maanden later had ik een goed gesprek met één van de directieleden. Los van de constateringen die hij deed over de mensen op de afdeling en mijn aanpak stelde hij mij de vraag wat de impact van die brandstichting op mijn functioneren kon hebben. “Je kunt er stoer over doen, alsof er niets aan de hand is, maar is dat ook echt zo?”. Hij heeft zijn mening niet uitgesproken, dat liet hij aan mij over. Het was een goed gesprek en ja, de conclusie zou best wel eens kunnen zijn dat er iets in mijn handelen en mijn omgang met mensen veranderd is. En als ik er over nadenk? Te kort door de bocht, te weinig oog voor details, te afstandelijk?  Niet geheel nieuw voor mij, maar blijkbaar wel versterkt door alles wat er is gebeurd. Het doet dus toch wat met je.

Intimidatie helpt?

En als afsluiter, heeft intimidatie zin? Helpt het om met geweld iets voor elkaar te krijgen. Of juist te blokkeren?

Ik ben bang van wel. Ondanks onze goede voornemens die wij als raadsleden vlak na de zomer van 2015 hadden, is er niets concreets opgeleverd wat bijdraagt aan het oplossen van het vluchtelingen vraagstuk. Ik herinner mij nog goed de reactie van Commissaris van de Koning Johan Remkes op mijn vraag (14 april 2016) wat nu de stand van zaken was in onze veiligheidsregio Zaanstreek-Waterland met betrekking tot vluchtelingenopvang. Als door een wesp gestoken veerde hij op en sprak het college toe dat het schandelijk was dat er in onze regio, met uitzondering van Zaanstad, nog zo weinig was gepresteerd.

Een onderzoek van de NOS toont ook aan dat protest helpt. Purmerend, Geldermalsen, Heesch, Steenbergen zijn voorbeelden waar heftig protest met intimidatie en geweld er toe heeft geleid dat er geen of aanzienlijk minder vluchtelingen werden opgevangen. Ik vind dat een trieste constatering waar veel te weinig mee is gedaan.

Net als met het oplossen van autobranden. Het is tegenwoordig een trend om auto’s in de fik te steken als je het ergens niet mee eens bent. Vrijwel dagelijks lees je berichten over brandende auto’s. Ik snap wel dat de politie geen capaciteit meer heeft om dit soort geweld aan te pakken, het zijn er gewoon te veel.

WhatsApp buurtpreventie

Als gevolg van de brandstichting heb ik in Oostknollendam een WhatsApp buurtpreventiegroep opgericht. Inmiddels hebben we meer dan 60 leden die een oogje in het zeil houden en ook is er verbinding gemaakt naar het volgende dorp Spijkerboor waar collega Remco Doorn de beheerder is. Veel burgers zien het nut in van zo’n groep en ook de gemeente en de politie steunt dit initiatief. Van de gemeente hebben we inmiddels een paar bordjes geplaatst gekregen die attentie maken voor deze buurtpreventie.

Laatste brand

Voor de brandweer van Oostknollendam was dit de laatste brand. De veiligheidsregio Zaanstreek-Waterland waar met name de burgemeesters van Zaanstad en Purmerend het voor het zeggen hebben, heeft besloten dat per 1 juli 2016 de brandweerpost in Oostknollendam gesloten moest worden. Een pure bezuinigingsmaatregel. En nu maar hopen dat er niet weer een brand ontstaat. Want met die opkomsttijd van 5 minuten is het voortaan gedaan. Dat gaat richting de 12 minuten. Met alle gevolgen van dien. En dan ben ik maar wat blij dat ik nog mijn ’tuinslang’ heb en een stel alerte buren!

Slotconclusie

Misschien heb ik iets kunnen bijdragen met deze blogs door aan te tonen dat het deze brandstichting niet alleen auto’s betreft, een paar voorwerpen, maar toch vooral een aantasting van je persoonlijke veiligheid en vertrouwen tot gevolg heeft. En door mij gezien wordt als een aanslag op de democratie. En daarom dus deze blogs.

Harold